Nú skemmti ég mér í sólskininu:-)

Örvæntingin komin í hægra liðið? Það hlítur að vera dapurlegt fyrir þessa blessaða konu sem bjóst svo við að fá Borgarstjórastólinn að vera að missa hann.

Þó hinir séu svo sem ekkert neitt betri. Enda má skoða atburði alls síðasta kjörtímabils með hliðsjónar til þessa. Eins og hvernig barist var um valdastöðurnar og þá sérstaklega á fyrrihluta tímabilsins.

Nú eru búnar að vera það margar skoðanakannanir að það er engin spurning að sá Besti er að ná mikilli og mjög góðri kosningu. Úr þessu er aðeins spurningin hvort Borgarinnar Besti nái hreinum meirihluta. Sem er bara gott mál!

Verum öll Best við okkur

Samstarf við Sjálfstæðisflokk langsótt

Spurning hvort hennar tími sé ekki bara liðinn!

Var ekki við þessu að búast? Jóhanna og co. munu bara keppast við að selja Ísland til erlendra fyrirtækja. Það er aðal hugsunin hjá þeim. Og á meðan mun almenningnum á Íslandi verða gleymt og ekkert gert til að aðstoða verkafólk sem og ekkert gert fyrir alvöru til að byggja upp ný atvinnutækifæri. Ekkert nema þar sem einhverjir sérhagsmunir koma að með gróða í vasa sumra aðila.

Hjá Jóhönnu og company er þjóðin sjálf í öðru sæti og verkamaðurinn einhversstaðar niðri í r...... Þar á bæ treysta þau ekki almenningi sjálfum til að reisa sig upp úr þeim vanda sem þjóðin er í.

Því fyrr sem við erum laus við þetta lið, því betra! 

En ekki gera ykkur neinar grillur um að eitthvað betra taki við ef hinir taka við. 

Hreinsum út fjórflokkinn fyrir alvöru og byggjum upp nýtt Ísland!

Skoðið um ný atvinnutækifæri og auðlindastofur sem eru í hugmyndum mínum á flottu heimasíðu minni:

"Okkar Ísland"

http://wix.com/okkarisland/okkarisland/

 

Þungt hljóð í formönnum aðildarfélaga ASÍ

Nú er tækifærið!!!!!

Það er fullt af nýjum framboðum út um allt land í bæjar og sveitarstjórnar kosningunum. Nefna má Flokk fólksins á Akureyri sem og Besta flokkinn í Reykjavík.

Öll þessi nýju framboð sem fram eru komin munu fá stuðning af fólkinu í landinu sem er óánægt með fjórflokkinn. Sum eru að fá mikið fylgi í skoðanakönnunum.

ÞAÐ BYRJAR Í BÆJAR OG SVEITARSTJÓRNAR KOSNINGUM!

Það er svolítið sérstakt að segja það en eftir að þessi skýrsla, þið vitið kom út þá er fullt af fólki að taka ákvarðanir hvert það veitir stuðning sinn í kosningunum. Annaðhvort að kjósa ekki, eða að velja nýtt framboð utan gömlu fjórflokkana.

Aldrei hefur verið eins mikið tækifæri að losna við fjórflokkinn. Er það vegna þess hvað þessi nýju framboð eru mörg og hversu mikinn stuðning þau fá af óánægðum almenningi. En óánægjuraddir um allt land ættu að sameinast um breytingar fyrir nýtt Ísland!

Nú þurfa þessi framboð að taka sig saman og vinna að alvöru breytingum fyrir Ísland. Að vinna í samvinnu við að losna við fjórflokkana! Því þurfa þau að starfa saman að sérstakri hugmyndavinnu þar að.

Koma svo! Breytum Íslandi saman því aldrei hefur verið meira tækifæri til þess!

 

Semsagt frystir?

Voru þeir þá ekki frystir sem og eignirnar?

Ég legg til að réttindi þeirra sem hafa stöðu sakborninga í fjárglæframálum verði minnkuð verulega. Amk. á meðan að verið er að rétta í máli þeirra.

Vil ekki fara í umræður um það hér en legg til að fólk hlusti á það sem Eva Soly sagði um þetta mál í þætti Egils síðasta sunnudag.

Mannréttindin eru þeirra þolendana, sem hafa orðið fyrir barðinu á gerendunum. 

Settir í farbann

Mig dreymdi,,,,,,,,,,,,,

Að íslendingar tækju sig til og kæmu saman á einni risa-þjóðhátíð á Þingvöllum. Þar sem sameining með þjóðinni yrði náð til að byggja upp fyrir alvöru til framtíðarinnar. Að við hættum öllum þessum látum og rugli og tækjum okkur til við að vinna saman að uppgangi Íslands.

Að sýna umheiminum hvað það er að vera íslendingur!

Alvöru draumur, eða óskhyggja?

Í alvöru:

Í nótt dreymdi mig nokkuð sérstakan og ákveðinn draum um að götur Reikjavíkur væru allar þaktar stórum steinum og mörgum þeirra sérstaklega röðuðum upp eftir einhverskonar brautum. Það var eins og það væri einhver sérstök hátíð í gangi og í einum af atriðunum var  ég þátttakandi í einhverskonar hlaupaleik meðfram steinum eftir öllu Austurstræti. En fullt af fólki var inni á sjálfum Austurvelli.

Ég vellti því fyrir mér hvort þessi draumur sé á einhvern hátt hægt að rekja til Ösku eða Goss? En nú væri gott að fá einhvern draumaráðningar sérfræðing til að ráða í........

Þess má geta að mínir draumar eru margir mjög sérstakir og oft eins og ég sé þátttakandi í heilu lífsskeiði í sumum þeirra. Svoleiðis hefur það verið allt frá því ég var lítill.

 

Ökumenn varaðir við ösku á Suðurlandsvegi

Ég legg til,,,,,,,,,,,,,,

Hvernig væri að sýna almennt óánægju okkar með stjórnmálamenn með því að búa til miða þar sem stæði:

Ég ætla ekki að kjósa í næstu kosningum

eða eitthvað þvílíkt?

Setja þessa miða síðan í spjöld og hengja á barm okkar?

Kæru bloggvinir. Ég er annars að koma smám saman til baka að blogga eftir veikindi undanfarna daga.

Alls 2846 manns í framboði

Ný atvinnu uppbygging um allt land er það sem þarf!

Það þarf að byggja upp atvinnu á Íslandi algjörlega upp á nýtt með krafti almennings sem væri fyrir avlöru tilbúinn til starfa.

Í skjali mínu: "Okkar Ísland" nefni ég meðal annars að bara með því að setja upp svæðisþorp á Íslandi á 5 svæðum þá gæfi það til að byrja með 30 til 50 störf á hverjum stað. 150 til 250 ný störf hlýtur að vera eitthvað sem má byggja upp frá? Undirstaða að nýju atvinnulífi?

Skoðið endilega og lesið eina flottustu heimasíðu á Íslandi:

http://wix.com/okkarisland/okkarisland/

 

Aldrei meira atvinnuleysi en í fyrra

Að snúa hlutunum við - er endir Búsáhaldabyltingarinnar í náinni framtíð?

*Kraftur þeirra sem vilja fyrir alvöru breyta*

Inversion; umsnúningur eða endurröðun beinist meðal annars að því að gera byltingu með því að snúa við valdi og gera algjörlega nýtt stjórnskipulag. Markmið Búsáhaldabyltingar á Íslandi er því númer eitt að losna við spillingu, og breyta valdastrúkturnum þannig  að gera allt til þess að koma í veg fyrir að spilling fáist þrifist. Búa síðan til nýjan struktur sem tengir almenning inn í stjórnunina með því að taka hana sem venjulega vinnu. Losa umfram því við græðgi og dreyfa valdi. Hluti af hugmyndum mínum í skjalinu: "Okkar Ísland" er einmitt þessi umsnúningur sem fellst í því að tryggja það að valdið, lögin koma frá fólkinu sjálfu. 

Hér í þessum pistli langar mig til að koma inn á þessa tengingu sem varð til á bloggi mínu smám saman. En hver einstök eining er partur af heildinni. Í þeim tilgangi vil ég meðal annars koma inn á mitt framlag og þátttöku í Búsáhaldabyltingunni og sína fram á tengingu við hugsanlegar aðstæður til breytingar að stjórnkerfi Íslands.

Mín þátttaka og framlag að aðdraganda Búsáhaldabyltingar

Í október 2008 mun ég hafa verið mikið að blogga um hvernig hægt væri að losna við þáverandi ríkistjórn á Íslandi. Daglega kom ég þá með pistla um ástandið í þjóðfélaginu. Á bloggi mínu hafði ég byggt þannig upp kraft og eldmóð með mér og reyndi ég allt til að koma fram með hugmyndir hvernig hægt væri að losna við stjórnina. Þannig fékk ég þá hugmynd að skrifa á ensku um ástandið á Íslandi inn á alþjóðlegri Politics forum. Í bréfinu leitaðist ég eftir að fá svör hvað hægt væri að gera. Fullt af svörum komu og nokkur umræða myndaðist um tíma (ég hafði sjálfur á árum áður tekið þátt í ýmsum forum á Internetinu og þekkti því nokkuð vel um hvernig umræða á forum fór fram). En ca. 10 til 12 dögum seinna fékk ég þau viðbrögð sem ég var að sækjast eftir, frá manni sem stjórnaði svokallðri "gangstalking" vefsíðu. En gangstalking merkir meðal annars að fyrirtæki, ríkistjórnir eða valdahópar fá fólk til aðstoðar við sig til að áreita fólk kerfislega með sí endurteknum hætti þangað til það gæfi eftir. Ýmsum meðulum beitt eins og tildæmis angra það með því að láta sjást að fylgst væri með því, trufla það við vinnu. Hleypa úr dekkjum bíla þess og svo framvegis.

Þannig fékk ég hugmyndina að "inverse eða reverse gangstalking" (að snúa hlutunum við) sem fólst í því að nú væri það almenningur sjálfur sem kerfislega áreitti ríkistjórn í stað þess að vera áreitt sjálf. En segja má að fólkið sem tók þátt í byltingunni var eiginlega að beyta svipuðum meðulum sem ríkistjórn hafði verið að nota á almenning sem var/er: áreiti, yfirgangur og ofurvald.

Ég hvað fast að því að einhver svona úrræði væru þau einu sem hægt væri að nota til að gera byltingu án blóðsúthellingar. Ég heimsótti því heimasíðu Harðar Torfasonar og kom fram með þá hugmynd að almenningur gæti áreitt ríkistjórn með sífelldum hávaða og látum. Nefndi þar að fólk gæti safnast saman með öll þau áhöld sem hægt væri að nota eins og: Potta, Trommur og Pönnur og svo framvegis. Dreifa sér síðan í kringum Alþingi og gera allan þann hávaða sem hægt væri að gera til að trufla störf alþingis. Andstaða fólksins alls átti síðan sinn þátt í því að þáverandi ríkistjórn hröklaðist frá völdum. 

Vissulega getur vel verið að fleira fólk hafi komið með einhverjar svipaðar hugmyndir en þetta var bara mitt framlag..........

En í reynd er það ekki nóg því þessum svokallaða viðsnúningi er alls ekki lokið. Friðsöm bylting getur tekið marga mánuði að klárast og felst meðal annars að losa þjófélag við spillingu og yfirgang stjórnvalda. Að hreinsa til. Finna svo leiðir til að dreyfa valdi eins og hægt er. Til þess að skoða um efnið má kynna sér ýmislegt um byltingar eins og tildæmis um Pólitík og byltingar í Burma sem hér er svo dæmi sé tekið.

Mjög áhugaverður lestur um efnið er bókin: Mental Culture in Burmese Crisis Politics

Houtman, Gustaaf. Mental Culture in Burmese Crisis Politics: Aung San Suu Kyi and the National League for Democracy. Study of Languages and Cultures of Asia and Africa Monograph Series No. 33. Tokyo University of Foreign Studies, Institute for the Study of Languages and Cultures of Asia and Africa, 1999,

sem lesa má á Internetinu.

slóð> http://homepages.tesco.net/~ghoutman

 hér er beint í kafla 11:> http://homepages.tesco.net/~ghoutman/chapter_11.htm#11.3

Hér kem ég með stuttar tilvísanir úr kafla 11 úr bókinni (feitletrað er mitt):

Lesið útskýringar númer 2 hér sérstaklaga

1. Revolution (tawhlanyeì)

The above discussion suggests that the mechanism of government is not conceived as independent in and of itself. Rather, these depend on and derive legitimacy from larger ideas about order governed not by ordinary secular laws. The idea that government is maintained, on the one hand, through supernatural magic in order to manipulate loka, and on the other through mental culture to transcend loka remains with us at all times. Hence, one would expect that the concept of political opposition and resistance would partake of this quality also. Let me consider here to what extent Burmese concept of ‘revolution’ draws on such meanings.

The term for revolution in Burmese is tawhlanyeì [eta\lHn\er:]. Taw in this context is an affix that denotes power, sacredness, reverence or royalty, as in ‘sacred relics’ [Dåt\eta\], ‘holy abbot’ or ‘teacher of royalty’ [Sraeta\], or ‘royalty’ [eta\wc\]. Hlan means to change the position of things, such as ‘to turn inside out’ or ‘to turn up’. It thus means ‘inversion’ or ‘revolution’.

2. Robert Taylor's analysis

In his article ‘Burmese concepts of revolution’, Robert Taylor analyses the concept of revolution in the context of modern politics since the 1930s. On the whole, he makes an interesting argument over the distinct uses of the terms ayeìdaw bon, as a lesser concept for revolution implied in the 1948 struggle for national independence, versus taw hlan yeì, the ‘real’ concept of revolution as implied in the 1962 Ne Win revolution. So far, so good. However, Taylor makes this sweeping statement that ‘in the classical, precolonial Theravada Buddhist-derived political thought of Burma, the concept of political and social revolution did not exist’, and that ‘political change meant primarily the substitution of one ruler by another of the same kind.’ While saying this, he proposes no reference to the Buddhist interpretations of the term. At least he could have browsed through Sarkisyanz' Buddhist backgrounds of the Burmese revolution to know that the meanings he attributes to the taw hlan yeì concept need some reference to Buddhist ideas in order to work.

As I see it, there are three problems with Taylor's work. First, his perspective on Burmese politics is blinkered on the Ne Win period, as if 1962 was the magic moment that made everything right. Second, he generalises about other periods as if they were inferior, unchanging, always in turmoil, and so forth, as compared to the post-1962 era, which was revolutionary, well-calculated and pragmatically conceived. Third, the way he illustrates these concepts has remarkably limited depth, as if only Ne Win's ideas mattered, and as if he had finally re-engineered the Burmese language to correctly express appropriate political ideas.

There follows below a corrective of his arguments that in pre-colonial Buddhist-derived political thought ‘the concept of political and social revolution did not exist.’ I have already shown in chapter 9, how the early personalities advocating vipassana, in particular U Hpo Hlaing and Ledi Sayadaw, were characterised as ‘revolutionary’ (tawhlan yeì). In chapter 10, I argued that, in the absence of a secular political space, the Sangha is the custodian for harbouring rebellion. Here, I will argue that the concept of ‘revolution’ can be interpreted in a radically different way from Taylor's approach, taking into consideration a broader range of meanings over a longer period of time. These indicate that revolution has always been there, but it is conceived of as primarily realised in the person, not the collective – this point Taylor misses entirely.

3. Early uses of taw-hlan-yeì

There are at least three early uses of this term. First, the redemption of Vessantara's children from Zuzaka, the Brahmin, is sometimes referred to as taw hlan thi. Prince Vessantara, who was to become Gautama Buddha two lives later, gave his children away to Zuzaka, the Brahmin, in his quest for the perfection of ‘charity’, and said ‘take them as their master’. However, when Vessantara's parents eventually redeemed the children, it was expressed as tawhlan thi, indicating that they had freed the children from ownership by this Brahmin who behaved so despicably towards them.

Second, royalty and monks, i.e. those who are not in bondage to the king, are sometimes able to go after greater forms of freedom. For example, the same concept is used in the Pagan inscriptions to indicate the ‘revolution against greed [that produces the condition] of slavery’ This indicates an early underpinning of revolution as arising primarily in the mind, not necessarily as an ideology, but more as a practice that uproots greed. Such is accomplished by gifts and charity (paradoxically, as perfected by Vessantara who gave away his children in the first place, and by mental culture). Third, this very same verb, used in a passive sense, used to be part of the formal question asked of a monk to know whether he is eligible to be ordained, ‘are you a free from service to the king?’ In the modern ordination texts the question is posed as follows:

[ordainer asks] Are you someone who is truly free [taw hlan] and are not one of the four kinds of slaves,

[initiate answers] Yes, venerable. I am a free [taw hlan] and worthy person.

The monk is admitted to the ordination ceremony only if he can answer that he is indeed free. This emphasis on prior freedom as a requisite to ordination indicates that those who become monks have autonomy from royal and any other kind of service. Once a monk, this freedom is subject to certain guarantees, as the domain of the Sangha is relatively autonomous. It was from this relatively independent Sangha hierarchy, furthermore, that kings drew their highest servants. The Sangha was the path of labour mobility and the nexus for relations between village and capital that a king needed in order to sustain and legitimate his authority.

Fourth, and here it is possible to link the second and the third concept, this ‘revolution’ idea is sometimes explicitly linked to the uprooting of the self. There is an overlap between emancipation from the king, from slavery and from ‘I’. The term for ‘I’ in Burmese is ‘your holiness slave’ and to become a monk means no longer requiring to use this term for oneself. In a booklet entitled Revolution against the self Teizàwbatha argues that the revolution concept in the initiation rite described above implies that monks are ‘revolutionaries against the self’ as they are engaged in uprooting self, ‘the buildings of the enemy’, samsara and wrong-viewedness, by uprooting craving [tanha t%Ha]. This, he argues, is what is implied in the Buddhist concept of ‘emancipated one’ [ariya Ariya].

When we juxtapose these ideas about revolution, we realise that what the Burmese mean by revolution needs to be understood in terms of the Buddhist domain. Indeed, only drawing from Buddhist practices permits true freedom from the kilesa, and thus to uproot the self. Here, since ultimate freedom from slavery is to uproot ‘I’, these ideas bind mental culture to revolution. The fact that this interpretation is not without merit is evident in the powerful use of mental culture terminology in the speeches by historical political revolutionary figures, including monks and secular leaders.

Evidently this is not irrelevant to the post-1962 concept of revolution considering Maung Maung's analysis of Ne Win's role in what is known as the Revolutionary Government. Maung Maung begins his description in the same way as the royal chronicles, in which history is a form of contemplation on impermanence. Furthermore, U Nu's rule, overthrown by Ne Win, had presented politics as being about setting in place the possibility for people to attain to nibbana. The first seven pages of Maung Maung's account of the Ne Win period are devoted to the assertion that not only is the individual subject to samsara, but so is the community, the village, the district and the country. Since he follows Aung San in saying that ‘politics is samsara’ (rosalega líkt íslenska orðinu samsæri), Burma's journey is also a journey of samsara. It is important on this samsara journey to make the sasana flourish. However, the BSPP asserted that ‘on an empty stomach, it is impossible to be moral’. So without the necessities of life it is impossible to be totally free from the mental defilements of greed and anger. Therefore, under Ne Win socialism the revolution was represented as the ‘pragmatic’ preparation for nibbana within the material world. This suggests that, according to Buddhist criteria, Ne Win's revolution was a ‘lesser’ and not a ‘greater’ revolution. I therefore believe Taylor is quite wrong even to characterise the Ne Win period as revolutionary – it was Hpo Hlaing, U Nu, and now Aung San Suu Kyi, who are the revolutionaries. They motivate people, Ne Win did not.

Hence, to understand revolution it is not enough to juxtapose an unchanging pre-colonial Theravada idea void of revolutionary potential against Ne Win's modern idea – the two blend and the later concept feeds on the earlier. Ne Win's concept was never as radical as what Taylor imagined it to be. The revolution was one of the spirit which it was in the interest of the army, in control over loka, to deny.

*** 

Eins og þeir geta séð sem hafa tekið sér tíma til að lesa þetta efni þá er ýmislegt áhugavert í lestri þessum þó túlka mætti og heimfara efni þess inn í nútímann með þeirri forskrift lífsins sem er nú. En hugmyndir koma fram meðal annars með lestri af ýmsum bókmenntum um pólitík og heimspeki.

*Nýjar leiðir fyrir Ísland*

En nú þarf að byrja fyrir alvöru þau verk að endurbyggja Ísland með nýjum tækifærum fyrir almenning. Við höfum nú tækifærin til þessarar enduruppbyggingar og megum alls ekki missa af þeim!

Grandvaraleysi stjórnvalda er að trúa og treysta á "ofurgengi" fjármálaafla heimsvaldasinna sem, þótt þeir segi annað, notfæra sér slæma fjárhagsstöðu landa og ríkja til að ná yfirhöndinni og með því ofurhald á heiminum. Svokallað "New World order" er því ekkert annað en heimsyfirráð í krafti peningamanna, þeirra ríkustu.

Það er alveg ljóst eins og komið hefur svo fram á undanförnum árum, að Ísland hefur ekkert með að gera að standa í einhverjum ofurpeningaviðskiptum fjármálaspekulanta. Landið okkar er svo lítið og eitt og sér. Við þurfum að byggja upp af okkrar krafti þar sem þátttaka allra í þjófélagi byggist á sanngirni, án ofurvalds, græðgi og spillingu.

 

 

 

Siðferði stjórnmálamanna?

Það er oft hjákátlegt að fylgjast með stjórnmálamönnum sverja sig frá þátttöku í þeirri spillingu sem teygir sig út í þjóðfélagið með þeirra aðgerðum "eins og það að segja að það hafi engvar reglur verið brotnar!" 

Auðvitað hafa sumar þeirra aðgerðir verið siðlausar. Mér þótti það nokkuð sérstakt að sjá stjórnmálamenn mæta á Þjóðfund þar sem þessi mál voru rædd. Sérstaklega þar sem skýrslan kom út nokkrum mánuðum á eftir. 

Þessi siðferðismál hafa síðan verið rædd fram og til baka en sitt sýnist hverjum. Mikið er það erfitt fyrir þetta fólk að átta sig á þessum siðferðismálum. Sama úr hvaða flokki þeir koma.

Það hljóta að vakna upp spurningar hvað sé það sem er að í íslensku þjóðfélagi sem gerir það að verkum að fólk sem lendir inn í hringiðu þessarar valdastjórnunar sér alls ekki flýsina í eigin auga og getur ómögulega séð hvað það hefur gert rangt. Er þetta einhver vöntun í stjórnunarkennslu kannski? Eða þegar að fólk lendir inn í málum sem það tekur þátt þá hverfur siðferðismatið og getan til að sjá hvað það hafi gert rangt?

Búsáhaldabyltingin var aðferð fólksins að segja að það vildi ekki hafa spillta eða siðlausa stjórnmálamenn. Þjóðfundur líka. En fleiri svona aðgerðir og fundir þurfa til að halda áfram að losa okkur við siðlausa stjórnmálamenn. Þessari hreinsun er langt í frá lokið!

Það er bara því leiðin sem þetta fólk sjálft vill að verði farin!: með góðu? eða illu?

Það er að vera augljóst að stjórnmálaflokkar munu ekki geta tekist á  við þessi siðferðismál. Því verða þeir auðvitað að gefa eftir. Hinsvegar mun alltaf fleira fólk sem mun hafa fengið nóg!

Upplausn= kaos og endalaus átök milli manna og flokka

Þessi upplausn mun taka mörg ár að takast á við og endalaust strögl vegna átaka meðal fólks innan flokka og flokksfélaga. Einmitt og meðal annars vegna tengslana og fjárstuðningsins.

Persónukjör= undirbúningur að leið til takmarks

Vegna þess að velja persónur til stjórnunar er upphaf að nýju afli fólksins án mikilla átaka. Þannig væri hægt að gera sérstakt átak í því að velja leiðir að takmarkinu. Leiðir til að losna við siðleysi og spillingarinnar innan þess. En eins og ég hef svo áður skrifað þá er að mínu mati besta leiðin að skipta landinu niður í svæði og breyta um stjórnkerfi. Líka vegna þess að þá er búið að búa til batterí þar sem ekki hægt væri að komast til valda vegna fjárausturs í framboð.

Að skipta Íslandi í 5 svæði er því ekki nein bull hugmynd heldur raunsæismat og skynsemi.

Í Silfri Egils í dag var rætt um upplausn í stjórnmálakerfinu. Flokkarnir séu þannig á sig komnir að þeir virðist ekki geta tekið á við þessa upplausn. Rök þeirra stjórnmálamanna sem hafi hagað sér á ósiðsamlegan hátt séu þau sömu og auðmanna: " Við brutum engar reglur".

Páll Vilhjálmsson blaðamaður var einn af gestum Egils og  sagði að með því að flykkjast um „heiðarlegt grínframboð" væri almenningur að svara flokkunum sem hafa neitað að takast á við þau vandamál sem blasa við eftir hrunið. Flokkarnir virðist hafa takmarkaða möguleika á að víkja þeim frá trúnaðarstörfum sem hafi þegið óeðlilega háar fjárhæðir. Rök þeirra stjórnmálamanna sem hafi hagað sér á ósiðsamlegan hátt séu þau sömu og auðmanna: „Við brutum engar reglur". En að mati Páls snýst þetta ekki um reglur, heldur um siðferði. Hann telur þá stjórnmálamenn sem hafa vikið úr embættum og sagt af sér trúnaðarstörfum hafa verið að fórna smámunum.

Stefanía Óskarsdóttir stjórnmálafræðingur telur að ein ástæða þessa sé sú að margir kostuðu miklum fjármunum til þess að ná kjöri. Þar að leiðandi eru þingmenn ófúsari að láta þingsæti sín af hendi, fórnarkostnaður sé það mikill.

Mjög sérstakt viðhorf hjá þessari Stefaníu, því fjármunir þessi koma ekki nema að litlu leiti úr vasa stjórnmálamanna sjálfra. Á hún þá við að þeir sem hafa látið peninga í sjóð til að stiðja framboð einhverrar persónu, vilji fá peninga sína til baka? Kannski auðmennirnir sem hafa stutt framboð með fjármúgum vilji þá ekki losa takið?

Rækta ríkið og undirbúa fyrir persónukjör?!

Fyrir um ári síðan kom ég með skjalið mitt "Okkar Ísland". Í þvi er sérstaklega getið um stjórnlagaþing sem er ekki ráðgefandi. Í haust skrifaði ég líka bloggrein hér þar sem ég lýsti hvernig mín hugmynd um stjórnlagaþing er, nákvæmlega.

 >Hörður Torfason segir í tilkynningu að nokkra sunnudaga í maí verði kaffihúsaspjall um stjórnlagaþing og nýja stjórnarskrá.

Búsáhaldabyltingin er alls ekki búin því enn á eftir að hreinsa út spillinguna. Hinsvegar mætti nú fara að upplýsa hver átti sterkan þátt í hugmyndinni að henni.

Á vissum tíma í framtíðinni mun fólkið í landinu segja HINGAÐ og EKKI LENGRA! Persónukjör er það sem margir vilja! En ég vil nota tækifærið og segja frá því að ég vinn á stórum stað þar sem fullt af fólki kemur daglega. 'Eg hef þar sem ég hef getað verið að spyrja fólk hvað það vilji varðandi stjórnmálin. Nær undantekningarlaust er svarið: PERSÓNUKJÖR! 

Hinsvegar verðum við að treysta á okkur sjálf til að byggja upp Ísland en ekki erlent lið til þess. Því verkamaðurinn á að vera verðugur launa sinna með uppgangi Íslands. Ég hef lengi verið á þeirri skoðun og mun standa staðfastlega að henni!  Þegar að ég kom inn í Samstöðu og síðan Borgarahreyfinguna (sem var) var ég  þegar á þessari skoðun og hafði lengi verið.

 Skoðið nú endilega eina þá flottustu heimasíðu sem er í gangi á Íslandi:

Hér er slóðin að henni:

http://wix.com/okkarisland/okkarisland/

Þar er síðan líka hægt að ná í allt skjalið.

 

 

„Raddir fólksins“ með kaffihúsafund