Draumur fyrrinóttar var ráð-gáta og skilaboð

Fyrir þá sem áttuðu sig ekki á að bloggi gærdagsins hjá mér.

Draumur sá sem mig dreymdi var mjög sérstakur. En steinanir voru sko ekki einn eða tveir heldur löng röð báðum megin (við gangstéttarbrúninar) eftir endilöngu Austurstræti. Alveg úthöggnir en frekar litlir þó, ca. 1.5 m á breidd og 1,0 m á hæð. Ég var að hlaupa á milli þeirra  frá Eymundsson í áttina að Lækjartorgi.

Útskýringar á Bautasteinum:

"Bautasteinar voru einnig notaðir sem leiðarmerki og gegndu sama hlutverki og vörður hér á landi,"

"Bautasteinar voru einnig settir upp til minningar um persónur"

"Farbauti og hylbauti eru einnig gömul líkindaorð um ráðendur."

"Í Hávamálum segir m.a.: "sjaldan bautasteinar standa brautu nær, nema reisi niðr at nið". Vísar það til þeirra steina er varða alfaraleiðina líkt og í Róm til forna"

Samanber í draumnum í áttina að Lækjartorgi eða Lækjargötu.

Nú skal hver ráða sitt.

 

Draumurinn hér aftur:

Í nótt dreymdi mig nokkuð sérstakan og ákveðinn draum um að götur Reikjavíkur væru allar þaktar stórum steinum og mörgum þeirra sérstaklega röðuðum upp eftir einhverskonar brautum. Það var eins og það væri einhver sérstök hátíð í gangi og í einum af atriðunum var  ég þátttakandi í einhverskonar hlaupaleik meðfram steinum eftir öllu Austurstræti. En fullt af fólki var inni á sjálfum Austurvelli. 

Enn nákvæmari lýsing:

Ég var að hlaupa eftir og milli raða af Bautasteinum meðfram gangstéttinni. En litlir venjulegir steinar  voru út um allt á öðrum stöðum.

Siðferði íslendinga + gagn og gaman + 1 leikur + góða slóð á smá leiki

Ég bara verð að skrifa um þetta! Blogg er jú líka til að skrifa um hvað kemur upp í hugann hverju sinni.

Ég hef verið að velta því fyrir mér hvort við íslendingar eigum það virkilega skilið að Ísland nái sér á strik á ný. Ef við getum þá náð því! Mér finnst svo miklar eftirreitur úti í þjóðfélaginu af ýmsu sem miður er síðan að óðærið var. Allur þessi hraði í samskiptum fólks. Þar sem meðal annars sumt fólk gengur um með afskiptaleysi og vanvirðingu á umhverfi sínu á ferðum sínum hér og þar. 

 Í öllum þessum hraða í þjóðfélaginu eiga sumir það til að vanvirða lög og reglur sem eru settar á og ætlaðar til góðs í samskiptum manna. Ýmislegt má þar tína til.

Ég ætla mér að nefna hér tvö dæmi til að byrja með:

1. Fyrir um ca. 3 vikum síðan var keyrt utan í Bílinn minn. Ég var á vinstri akrein rétt áður en að ég kom  inn í hringtorg til að komast þar á innri hringinn. Sá sem keyrir á mig sveygir Bílnum sínum yfir frá hægri akrein, yfir á þá vinstri og keyrir beint utan í hægra frambrettið á mínum Bíl. Áreksturinn hefði orðið meiri hefði ég ekki tekið eftir hvað var að fara að gerast. En ég náði að beygja mínum Bíl aðeins til vinstri. Farsíma - árekstur! Einn af þeim miður mörgu.

Mér finnst það alveg gjörsamlega ótækt að saklaust fólk eins og ég og annað fólk sem er sér meðvitað um alla þessa hættu á Farsíma notkun í umferðinni, verðum einhver fórnarlömb fólks sem er algjörlega ómeðvitað hvað það er að gera í umferðinni og getur orðið valdandi kannski óbættum skaða á öðru fólki eða sér og sínum.

Mér finnst að ég verði að skrifa um þetta ljóta vandamál sem viðgengst í umferðinni og vekja athygli á hversu mikið vandamálið er því fólk sem talar í Farsíma meðan að það keyrir þarf að dreyfa sinni athygli á fleira en eitt í einu. En fáir eru það meðvitaðir um allt umhverfi sitt að geta notað öll sín skynfæri í einu. Það sést oft að fólk leggur af stað út af Bílastæðum talandi í Farsíma.

Ég hef orðið vitni af nokkrum svona Farsíma árekstrum á ferðum mínum í umferðinni. Fólk verður að átta sig hvað það getur orðið valdandi með þessum gjörðum sínum. Allir sem keyra Bíl bera mikla ábyrgð! Ekki bara á sér og sínum heldur og öllum öðrum sem eru á ferð í kringum það! 

Það væri mjög slæmt mál að það fólk sem er talandi í Farsíma í umferðinni verði sjálft fyrir því að það verði keyrt á það af manneskju sem er talandi í Farsíma. Að slíkt atvik þurfi til að fólk vakni og verði sér meðvitað. Ég ætla rétt að vona að fólk átti sig á því atriði að það er alltaf möguleiki að svona árekstrar geti alveg eins komið fyrir það sjálft.

Ekkert símtal er mikilvægara en manneskjan sjálf! Í öllum Farsímum sjást símanúmer þess sem hringdi!

***********

Hugarleikfimi:

***********

Til gagns og gamans langar mig til að setja hér inn tvær færslur.

Á stað einum á Internetinu er hægt að ná í ýmsa smærri leiki. Þetta er góð vefsíða þar sem hægt er bæði að leika sér á staðnum eða sækja leiki í tölvuna sína, setja upp og leika sér.

Slóð:   http://www.myplaycity.com

Þarna á meðal er einn leikur sem kallaður er "Pestering Birds" sem gengur út á skjóta niður Fugla sem færast niður tölvuskjáinn. Svona svipaður (ath. í arcate hlutanum) og leikurinn: Bubbles en miklu fjölbreyttari og skemmtilegri!

Svona til gamans og af hugdettu langar mig til að skjóta því að þeim sem þekkja þessa leiki að loka augunum og telja hvert skot í einu um leið og litinn. Athugið hvernig virknin verður Ég á við að þú sér rauða kúlu og telur um leið, bláa telur um leið, rauða telur um leið osfrv. allt á miklum hraða með augun lokuð. Þar að segja þú segir litinn á nákvæmlega sama tíma og hann birtist þér í huganum.....

Þetta er svona viðbragðs æfing fyrir heilann.

2. Siðferði á lágu plani?

Ég verð stundum var við það að fólk gengur um umhverfi sitt eins og því sýnist án tilllits til annars fólks. Ég get nefnt hér dæmi um þá sem starfsfólk á vinnustöðum sem leggur Bílum sínum í Bílastæði viðskiptavini í stað þess að leggja í Bílastæði starfsfólks. Smá siðblinda? Já, að vissu leiti má segja svo því að stæði fyrir viðskiptavini er jú eingöngu stæði fyrir viðskiptavini. 

En þetta fólk sem gerir svona hluti svarar því til að þeir séu líka viðskiptavinir. Jú, þeir eru viðskiptavinir þegar að þeir eru ekki starfsfólk á staðnum. Þannig að ef ég sem starfsmaður er allan liðlangann daginn á Bílastæði svæðisins þá er ég að nota Bílastæði sem starfsmaður en ekki viðskiptavinur. 

Allt fólk mætti gera sér grein fyrir að það er ekki eitt í heiminum og heimurinn snýst ekki eingöngu um það og þeirra gjörðir. Allar gjörðir hafa áhrif á umhverfið og annað fólk í því. Þannig ber hver einasta manneskja ábyrgð á því umvherfi sem það er í. Nefna mætti dæmi um að fólk sem leggur Bílum sínum í stæði viðskiptavina eru oft að taka stæði af þeim sem eiga kannski erfitt með gang eins og tildæmis eldri manneskjur.

***************
Önnur hugarleikfimi

***************

Mér datt svona í hug í gamni mínu að setja inn smá stuttan hugaræfingu sem kemur fyrir að ég stunda einstaka sinnum.

Ímyndaðu þér að þú sérst inn á miðjum velli í stórum Handboltasal með sætin allan hringinn (eða sporöskjulaga). Með lokuð augun áttu að ímynda þér að þú sérst að horfa upp eftir og meðfram allri sætaröðinni, allan hringinn. Byrja fremst hægra megin og fara eftir sólargangi allan hringinn. Færa sem sagt augun til og sjá fyrir þér fara eftir öllum sætaröðum allan hringinn. Allt án þess að snúa hausnum.

Hvernig tekst þér þetta? Tekst þér að horfa bak við þig í huganum? Er það sem er fyrir aftan þig með á ferð þinni hringinn með augun lokuð?  Þetta kostar dálitla æfingu að sjá þetta fyrir sér. 

Hversvegna er ég að minnast á þetta? Tildæmis tilæ þess að vekja athygli á því að það er allt í lagi að leika sér í svona einhverju til að þjálfa og mæla hvað þú ert meðvitaður um þig og umhverfi þitt........

 

Consider Phlebas

Ríkisstjórnir skuli leggja niður ómannúðarstefnu sinni við gerð fjárlaga.

Nú þarf að huga að almenningi, lágtekjufólki, öryrkjum og öldruðum því að á tímum kreppu og sérstaklega þessari kreppu með hennar rosalegu miklu skuldastöðu á allur vandi ekki að þurfa að lenda á þessum hópum. Einmitt vegna þess að þessi staða er komin til vegna aðgerða fárra fjárglæframanna bankanna.

Undanfarin ár og áratugi hafa stjórnmálamenn ítrekað stórminnkað og skorið niður kjör öryrkja, aldaðra og almennings í neðstu tekjuþrepunum við gerð fjárlaga. Til þess má sérstaklega geta síðustu fjárlög og einnig þegar að stóridómur lent á öryrkjum árið 2000.

Það eru sjálfsögð mannréttindi fólks sem er að strita myrkanna á milli til að hafa í sig og á, að fá að lifa með tekjur sem er ekki alltaf verið að snusa af og skera undan af misvitrum stjórnmálamönnum sem mynda ríkisstjórnir þessa lands. Er þá átt við að fólk geti haft sitt viðurværi án þess að lenda alltaf í skuldastöðu vegna þess að tekjur eru orðnar minni en útgjöld og útgjöldin stækka því erfiðara er að losna út úr skuldabagga sem stækkar og stækkar en að halda utan um stöðu sem er í plús, í þeirri stöðu sem er ekki verið að ráðast á.

Í reynd er þetta mjög misráðið af ríkisstjórnum einmitt vegna þess að þær lenda inn í hringiðu atburða þar sem þarf að laga félagslega þáttinn aftur og aftur vegna þess að það er búið að skemma hann með fjárlagasnusinu á þessa hópa. Þetta er því ekkert annað en sjálfskaparvíti stjórnvalda.

En hvernig væri nú að fara að nota vitsmunina og losa sig út úr þessari hringiðu? Hvernig væri að fara að búa til stöðu sem ver kjör þessara áðurnefndu hópa? En slíkt væri alveg hægt með því að setja upp varnarsjóð sem ver kjör almennings! Og sá varnarsjóður væri skipt niður í flokka eftir launum og aðstæðum eins og vinnugetu og svo framvegis.

Í "Okkar Ísland" skjalinu er komið inn á þennan þátt og þar nefndir hinir ýmsu sjóðir sem hægt væri að setja í gang. Eins og tildæmis þessi varnarsjóður. En í framhald skjalsins útgáfa nr. 1.04 er verið að vinna að því að skrifa nákvæmar um hvernig hægt væri að setja í gang þær aðstæður þar sem svona sjóður væri hægt að setja í gang. En með því að skoða málin er ljóst að bestu aðstæðurnar væru þær að við breyttum fyrirkomulaginu og hættum alveg með fjárlög heldur snúm blaðinu við og rekum Ísland sem Risa-Fyrirtæki með tengslum við smærri fyrirtæki inni á svæðum landsins. Í nýjasta hluta skjalsins verður nánar komið inn á þetta atriði. 

Ég er að vinna að nýjasta hlutanum en hef lítið komist áleiðis vegna lasleika að undanförnu. En það horfir allt til bóta.

*************************

Viðbót fært inn seinna:::::

Fyrirsögnin á þessum pistil er af nafni culture vísindaskáldsögu "IAIN M. Banks"

Sennilega er íslenska slanguryrðið: PLEBBI tekið af enska orðinu Phlebas og er merking orðsins að vera einn af almúganum.

Nafn vísindaskáldsögunnar hefur höfundur fengið úr næst síðasta erindi ljóðabálksins: "The Waste Land"

Að lokum þessa pistils set ég hér  inn ljóðabálkinn "The Waste Land" (1922) eftir T.S. Eliot. Þessi ljóðabálkur er mjög áhugaverður að lesa  og sérstaklega með mannlega þáttinn í huga.

Lesið sérstaklega partinn frá 110 til 140 og tvo síðustu kaflana.

"The Waste Land"

 

Nam Sibyllam quidem Cumis ego ipse oculis meis vidi in ampulla pendere, et cum illi pueri dicerent

APRIL is the cruellest month, breeding
Lilacs out of the dead land, mixing
Memory and desire, stirring
Dull roots with spring rain.
Winter kept us warm, covering	5
Earth in forgetful snow, feeding
A little life with dried tubers.
Summer surprised us, coming over the Starnbergersee
With a shower of rain; we stopped in the colonnade,
And went on in sunlight, into the Hofgarten,	10
And drank coffee, and talked for an hour.
Bin gar keine Russin, stamm' aus Litauen, echt deutsch.
And when we were children, staying at the archduke's,
My cousin's, he took me out on a sled,
And I was frightened. He said, Marie,	15
Marie, hold on tight. And down we went.
In the mountains, there you feel free.
I read, much of the night, and go south in the winter.
What are the roots that clutch, what branches grow
Out of this stony rubbish? Son of man,	20
You cannot say, or guess, for you know only
A heap of broken images, where the sun beats,
And the dead tree gives no shelter, the cricket no relief,
And the dry stone no sound of water. Only
There is shadow under this red rock,	25
(Come in under the shadow of this red rock),
And I will show you something different from either
Your shadow at morning striding behind you
Or your shadow at evening rising to meet you;
I will show you fear in a handful of dust.	30
Frisch weht der Wind
Der Heimat zu.
Mein Irisch Kind,
Wo weilest du?
'You gave me hyacinths first a year ago;	35
'They called me the hyacinth girl.'
—Yet when we came back, late, from the Hyacinth garden,
Your arms full, and your hair wet, I could not
Speak, and my eyes failed, I was neither
Living nor dead, and I knew nothing,	40
Looking into the heart of light, the silence.
Od' und leer das Meer.
Madame Sosostris, famous clairvoyante,
Had a bad cold, nevertheless
Is known to be the wisest woman in Europe,	45
With a wicked pack of cards. Here, said she,
Is your card, the drowned Phoenician Sailor,
(Those are pearls that were his eyes. Look!)
Here is Belladonna, the Lady of the Rocks,
The lady of situations.	50
Here is the man with three staves, and here the Wheel,
And here is the one-eyed merchant, and this card,
Which is blank, is something he carries on his back,
Which I am forbidden to see. I do not find
The Hanged Man. Fear death by water.	55
I see crowds of people, walking round in a ring.
Thank you. If you see dear Mrs. Equitone,
Tell her I bring the horoscope myself:
One must be so careful these days.
Unreal City,	60
Under the brown fog of a winter dawn,
A crowd flowed over London Bridge, so many,
I had not thought death had undone so many.
Sighs, short and infrequent, were exhaled,
And each man fixed his eyes before his feet.	65
Flowed up the hill and down King William Street,
To where Saint Mary Woolnoth kept the hours
With a dead sound on the final stroke of nine.
There I saw one I knew, and stopped him, crying 'Stetson!
'You who were with me in the ships at Mylae!	70
'That corpse you planted last year in your garden,
'Has it begun to sprout? Will it bloom this year?
'Or has the sudden frost disturbed its bed?
'Oh keep the Dog far hence, that's friend to men,
'Or with his nails he'll dig it up again!	75
'You! hypocrite lecteur!—mon semblable,—mon frère!'
II. A GAME OF CHESS THE Chair she sat in, like a burnished throne,
Glowed on the marble, where the glass
Held up by standards wrought with fruited vines
From which a golden Cupidon peeped out	80
(Another hid his eyes behind his wing)
Doubled the flames of sevenbranched candelabra
Reflecting light upon the table as
The glitter of her jewels rose to meet it,
From satin cases poured in rich profusion;	85
In vials of ivory and coloured glass
Unstoppered, lurked her strange synthetic perfumes,
Unguent, powdered, or liquid—troubled, confused
And drowned the sense in odours; stirred by the air
That freshened from the window, these ascended	90
In fattening the prolonged candle-flames,
Flung their smoke into the laquearia,
Stirring the pattern on the coffered ceiling.
Huge sea-wood fed with copper
Burned green and orange, framed by the coloured stone,	95
In which sad light a carvèd dolphin swam.
Above the antique mantel was displayed
As though a window gave upon the sylvan scene
The change of Philomel, by the barbarous king
So rudely forced; yet there the nightingale	100
Filled all the desert with inviolable voice
And still she cried, and still the world pursues,
'Jug Jug' to dirty ears.
And other withered stumps of time
Were told upon the walls; staring forms	105
Leaned out, leaning, hushing the room enclosed.
Footsteps shuffled on the stair.
Under the firelight, under the brush, her hair
Spread out in fiery points
Glowed into words, then would be savagely still.	110
'My nerves are bad to-night. Yes, bad. Stay with me.
'Speak to me. Why do you never speak? Speak.
'What are you thinking of? What thinking? What?
'I never know what you are thinking. Think.'
I think we are in rats' alley	115
Where the dead men lost their bones.
'What is that noise?'
The wind under the door.
'What is that noise now? What is the wind doing?'
Nothing again nothing.	120
'Do
'You know nothing? Do you see nothing? Do you remember
'Nothing?'
I remember
Those are pearls that were his eyes.	125
'Are you alive, or not? Is there nothing in your head?'
But
O O O O that Shakespeherian Rag—
It's so elegant
So intelligent	130
'What shall I do now? What shall I do?'
'I shall rush out as I am, and walk the street
'With my hair down, so. What shall we do to-morrow?
'What shall we ever do?'
The hot water at ten.	135
And if it rains, a closed car at four.
And we shall play a game of chess,
Pressing lidless eyes and waiting for a knock upon the door.
When Lil's husband got demobbed, I said—
I didn't mince my words, I said to her myself,	140
HURRY UP PLEASE IT'S TIME
Now Albert's coming back, make yourself a bit smart.
He'll want to know what you done with that money he gave you
To get yourself some teeth. He did, I was there.
You have them all out, Lil, and get a nice set,	145
He said, I swear, I can't bear to look at you.
And no more can't I, I said, and think of poor Albert,
He's been in the army four years, he wants a good time,
And if you don't give it him, there's others will, I said.
Oh is there, she said. Something o' that, I said.	150
Then I'll know who to thank, she said, and give me a straight look.
HURRY UP PLEASE IT'S TIME
If you don't like it you can get on with it, I said.
Others can pick and choose if you can't.
But if Albert makes off, it won't be for lack of telling.	155
You ought to be ashamed, I said, to look so antique.
(And her only thirty-one.)
I can't help it, she said, pulling a long face,
It's them pills I took, to bring it off, she said.
(She's had five already, and nearly died of young George.)	160
The chemist said it would be alright, but I've never been the same.
You are a proper fool, I said.
Well, if Albert won't leave you alone, there it is, I said,
What you get married for if you don't want children?
HURRY UP PLEASE IT'S TIME	165
Well, that Sunday Albert was home, they had a hot gammon,
And they asked me in to dinner, to get the beauty of it hot—
HURRY UP PLEASE IT'S TIME
HURRY UP PLEASE IT'S TIME
Goonight Bill. Goonight Lou. Goonight May. Goonight.	170
Ta ta. Goonight. Goonight.
Good night, ladies, good night, sweet ladies, good night, good night.
III. THE FIRE SERMON THE river's tent is broken: the last fingers of leaf
Clutch and sink into the wet bank. The wind
Crosses the brown land, unheard. The nymphs are departed.	175
Sweet Thames, run softly, till I end my song.
The river bears no empty bottles, sandwich papers,
Silk handkerchiefs, cardboard boxes, cigarette ends
Or other testimony of summer nights. The nymphs are departed.
And their friends, the loitering heirs of city directors;	180
Departed, have left no addresses.
By the waters of Leman I sat down and wept...
Sweet Thames, run softly till I end my song,
Sweet Thames, run softly, for I speak not loud or long.
But at my back in a cold blast I hear	185
The rattle of the bones, and chuckle spread from ear to ear.
A rat crept softly through the vegetation
Dragging its slimy belly on the bank
While I was fishing in the dull canal
On a winter evening round behind the gashouse	190
Musing upon the king my brother's wreck
And on the king my father's death before him.
White bodies naked on the low damp ground
And bones cast in a little low dry garret,
Rattled by the rat's foot only, year to year.	195
But at my back from time to time I hear
The sound of horns and motors, which shall bring
Sweeney to Mrs. Porter in the spring.
O the moon shone bright on Mrs. Porter
And on her daughter	200
They wash their feet in soda water
Et, O ces voix d'enfants, chantant dans la coupole!
Twit twit twit
Jug jug jug jug jug jug
So rudely forc'd.	205
Tereu
Unreal City
Under the brown fog of a winter noon
Mr. Eugenides, the Smyrna merchant
Unshaven, with a pocket full of currants	210
C.i.f. London: documents at sight,
Asked me in demotic French
To luncheon at the Cannon Street Hotel
Followed by a weekend at the Metropole.
At the violet hour, when the eyes and back	215
Turn upward from the desk, when the human engine waits
Like a taxi throbbing waiting,
I Tiresias, though blind, throbbing between two lives,
Old man with wrinkled female breasts, can see
At the violet hour, the evening hour that strives	220
Homeward, and brings the sailor home from sea,
The typist home at teatime, clears her breakfast, lights
Her stove, and lays out food in tins.
Out of the window perilously spread
Her drying combinations touched by the sun's last rays,	225
On the divan are piled (at night her bed)
Stockings, slippers, camisoles, and stays.
I Tiresias, old man with wrinkled dugs
Perceived the scene, and foretold the rest—
I too awaited the expected guest.	230
He, the young man carbuncular, arrives,
A small house agent's clerk, with one bold stare,
One of the low on whom assurance sits
As a silk hat on a Bradford millionaire.
The time is now propitious, as he guesses,	235
The meal is ended, she is bored and tired,
Endeavours to engage her in caresses
Which still are unreproved, if undesired.
Flushed and decided, he assaults at once;
Exploring hands encounter no defence;	240
His vanity requires no response,
And makes a welcome of indifference.
(And I Tiresias have foresuffered all
Enacted on this same divan or bed;
I who have sat by Thebes below the wall	245
And walked among the lowest of the dead.)
Bestows on final patronising kiss,
And gropes his way, finding the stairs unlit...
She turns and looks a moment in the glass,
Hardly aware of her departed lover;	250
Her brain allows one half-formed thought to pass:
'Well now that's done: and I'm glad it's over.'
When lovely woman stoops to folly and
Paces about her room again, alone,
She smoothes her hair with automatic hand,	255
And puts a record on the gramophone.
'This music crept by me upon the waters'
And along the Strand, up Queen Victoria Street.
O City city, I can sometimes hear
Beside a public bar in Lower Thames Street,	260
The pleasant whining of a mandoline
And a clatter and a chatter from within
Where fishmen lounge at noon: where the walls
Of Magnus Martyr hold
Inexplicable splendour of Ionian white and gold.	265
The river sweats
Oil and tar
The barges drift
With the turning tide
Red sails	270
Wide
To leeward, swing on the heavy spar.
The barges wash
Drifting logs
Down Greenwich reach	275
Past the Isle of Dogs.
Weialala leia
Wallala leialala
Elizabeth and Leicester
Beating oars	280
The stern was formed
A gilded shell
Red and gold
The brisk swell
Rippled both shores	285
Southwest wind
Carried down stream
The peal of bells
White towers
Weialala leia	290
Wallala leialala
'Trams and dusty trees.
Highbury bore me. Richmond and Kew
Undid me. By Richmond I raised my knees
Supine on the floor of a narrow canoe.'	295
'My feet are at Moorgate, and my heart
Under my feet. After the event
He wept. He promised "a new start".
I made no comment. What should I resent?'
'On Margate Sands.	300
I can connect
Nothing with nothing.
The broken fingernails of dirty hands.
My people humble people who expect
Nothing.'	305
la la
To Carthage then I came
Burning burning burning burning
O Lord Thou pluckest me out
O Lord Thou pluckest	310
burning
IV. DEATH BY WATER PHLEBAS the Phoenician, a fortnight dead,
Forgot the cry of gulls, and the deep seas swell
And the profit and loss.
A current under sea	315
Picked his bones in whispers. As he rose and fell
He passed the stages of his age and youth
Entering the whirlpool.
Gentile or Jew
O you who turn the wheel and look to windward,	320
Consider Phlebas, who was once handsome and tall as you.
V. WHAT THE THUNDER SAID AFTER the torchlight red on sweaty faces
After the frosty silence in the gardens
After the agony in stony places
The shouting and the crying	325
Prison and place and reverberation
Of thunder of spring over distant mountains
He who was living is now dead
We who were living are now dying
With a little patience	330
Here is no water but only rock
Rock and no water and the sandy road
The road winding above among the mountains
Which are mountains of rock without water
If there were water we should stop and drink	335
Amongst the rock one cannot stop or think
Sweat is dry and feet are in the sand
If there were only water amongst the rock
Dead mountain mouth of carious teeth that cannot spit
Here one can neither stand nor lie nor sit	340
There is not even silence in the mountains
But dry sterile thunder without rain
There is not even solitude in the mountains
But red sullen faces sneer and snarl
From doors of mudcracked houses                                  If there were water	345
And no rock
If there were rock
And also water
And water
A spring	350
A pool among the rock
If there were the sound of water only
Not the cicada
And dry grass singing
But sound of water over a rock	355
Where the hermit-thrush sings in the pine trees
Drip drop drip drop drop drop drop
But there is no water
Who is the third who walks always beside you?
When I count, there are only you and I together	360
But when I look ahead up the white road
There is always another one walking beside you
Gliding wrapt in a brown mantle, hooded
I do not know whether a man or a woman
—But who is that on the other side of you?	365
What is that sound high in the air
Murmur of maternal lamentation
Who are those hooded hordes swarming
Over endless plains, stumbling in cracked earth
Ringed by the flat horizon only	370
What is the city over the mountains
Cracks and reforms and bursts in the violet air
Falling towers
Jerusalem Athens Alexandria
Vienna London	375
Unreal
A woman drew her long black hair out tight
And fiddled whisper music on those strings
And bats with baby faces in the violet light
Whistled, and beat their wings	380
And crawled head downward down a blackened wall
And upside down in air were towers
Tolling reminiscent bells, that kept the hours
And voices singing out of empty cisterns and exhausted wells.
In this decayed hole among the mountains	385
In the faint moonlight, the grass is singing
Over the tumbled graves, about the chapel
There is the empty chapel, only the wind's home.
It has no windows, and the door swings,
Dry bones can harm no one.	390
Only a cock stood on the rooftree
Co co rico co co rico
In a flash of lightning. Then a damp gust
Bringing rain
Ganga was sunken, and the limp leaves	395
Waited for rain, while the black clouds
Gathered far distant, over Himavant.
The jungle crouched, humped in silence.
Then spoke the thunder
D A	400
Datta: what have we given?
My friend, blood shaking my heart
The awful daring of a moment's surrender
Which an age of prudence can never retract
By this, and this only, we have existed	405
Which is not to be found in our obituaries
Or in memories draped by the beneficent spider
Or under seals broken by the lean solicitor
In our empty rooms
D A	410
Dayadhvam: I have heard the key
Turn in the door once and turn once only
We think of the key, each in his prison
Thinking of the key, each confirms a prison
Only at nightfall, aetherial rumours	415
Revive for a moment a broken Coriolanus
D A
Damyata: The boat responded
Gaily, to the hand expert with sail and oar
The sea was calm, your heart would have responded	420
Gaily, when invited, beating obedient
To controlling hands
I sat upon the shore
Fishing, with the arid plain behind me
Shall I at least set my lands in order?	425
London Bridge is falling down falling down falling down
Poi s'ascose nel foco che gli affina
Quando fiam ceu chelidon—O swallow swallow
Le Prince d'Aquitaine à la tour abolie
These fragments I have shored against my ruins	430
Why then Ile fit you. Hieronymo's mad againe.
Datta. Dayadhvam. Damyata.
Shantih shantih shantih

NOTES

Not only the title, but the plan and a good deal of the incidental symbolism of the poem were suggested by Miss Jessie L. Weston's book on the Grail legend: From Ritual to Romance (Macmillan). Indeed, so deeply am I indebted, Miss Weston's book will elucidate the difficulties of the poem much better than my notes can do; and I recommend it (apart from the great interest of the book itself) to any who think such elucidation of the poem worth the trouble. To another work of anthropology I am indebted in general, one which has influenced our generation profoundly; I mean The Golden Bough; I have used especially the two volumes Adonis, Attis, Osiris. Anyone who is acquainted with these works will immediately recognize in the poem certain references to vegetation ceremonies.

I. THE BURIAL OF THE DEAD

Line 20 Cf. Ezekiel 2:7.

23. Cf. Ecclesiastes 12:5.

31. V. Tristan und Isolde, i, verses 5–8.

42. Id. iii, verse 24.

46. I am not familiar with the exact constitution of the Tarot pack of cards, from which I have obviously departed to suit my own convenience. The Hanged Man, a member of the traditional pack, fits my purpose in two ways: because he is associated in my mind with the Hanged God of Frazer, and because I associate him with the hooded figure in the passage of the disciples to Emmaus in Part V. The Phoenician Sailor and the Merchant appear later; also the 'crowds of people', and Death by Water is executed in Part IV. The Man with Three Staves (an authentic member of the Tarot pack) I associate, quite arbitrarily, with the Fisher King himself.

60. Cf. Baudelaire:

Fourmillante cité, cité pleine de rêves,

Où le spectre en plein jour raccroche le passant.

63. Cf. Inferno, iii. 55–7:

                      si lunga tratta

di gente, ch'io non avrei mai creduto

  che morte tanta n'avesse disfatta.

64. Cf. Inferno, iv. 25–27:

Quivi, secondo che per ascoltare,

non avea pianto, ma' che di sospiri,

che l'aura eterna facevan tremare.

68. A phenomenon which I have often noticed.

74. Cf. the Dirge in Webster's White Devil.

76. V. Baudelaire, Preface to Fleurs du Mal.

II. A GAME OF CHESS

77. Cf. Antony and Cleopatra, II. ii. 190.

92. Laquearia. V. Aeneid, I. 726: dependent lychni laquearibus aureis incensi, et noctem flammis funalia vincunt.

98. Sylvan scene. V. Milton, Paradise Lost, iv. 140.

99. V. Ovid, Metamorphoses, vi, Philomela.

100. Cf. Part III, l. 204.

115. Cf. Part III, l. 195.

118. Cf. Webster: 'Is the wind in that door still?'

126. Cf. Part I, l. 37, 48.

138. Cf. the game of chess in Middleton's Women beware Women.

III. THE FIRE SERMON

176. V. Spenser, Prothalamion.

192. Cf. The Tempest, I. ii.

196. Cf. Marvell, To His Coy Mistress.

197. Cf. Day, Parliament of Bees:

When of the sudden, listening, you shall hear,

A noise of horns and hunting, which shall bring

Actaeon to Diana in the spring,

Where all shall see her naked skin...

199. I do not know the origin of the ballad from which these lines are taken: it was reported to me from Sydney, Australia.

202. V. Verlaine, Parsifal.

210. The currants were quoted at a price 'carriage and insurance free to London'; and the Bill of Lading, etc., were to be handed to the buyer upon payment of the sight draft.

218. Tiresias, although a mere spectator and not indeed a 'character', is yet the most important personage in the poem, uniting all the rest. Just as the one-eyed merchant, seller of currants, melts into the Phoenician Sailor, and the latter is not wholly distinct from Ferdinand Prince of Naples, so all the women are one woman, and the two sexes meet in Tiresias. What Tiresias sees, in fact, is the substance of the poem. The whole passage from Ovid is of great anthropological interest:

...Cum Iunone iocos et 'maior vestra profecto est

Quam, quae contingit maribus', dixisse, 'voluptas.'

Illa negat; placuit quae sit sententia docti

Quaerere Tiresiae: venus huic erat utraque nota.

Nam duo magnorum viridi coeuntia silva

Corpora serpentum baculi violaverat ictu

Deque viro factus, mirabile, femina septem

Egerat autumnos; octavo rursus eosdem

Vidit et 'est vestrae si tanta potentia plagae',

Dixit 'ut auctoris sortem in contraria mutet,

Nunc quoque vos feriam!' percussis anguibus isdem

Forma prior rediit genetivaque venit imago.

Arbiter hic igitur sumptus de lite iocosa

Dicta Iovis firmat; gravius Saturnia iusto

Nec pro materia fertur doluisse suique

Iudicis aeterna damnavit lumina nocte,

At pater omnipotens (neque enim licet inrita cuiquam

Facta dei fecisse deo) pro lumine adempto

Scire futura dedit poenamque levavit honore.

221. This may not appear as exact as Sappho's lines, but I had in mind the 'longshore' or 'dory' fisherman, who returns at nightfall.

253. V. Goldsmith, the song in The Vicar of Wakefield.

257. V. The Tempest, as above.

264. The interior of St. Magnus Martyr is to my mind one of the finest among Wren's interiors. See The Proposed Demolition of Nineteen City Churches (P. S. King & Son, Ltd.).

266. The Song of the (three) Thames-daughters begins here. From line 292 to 306 inclusive they speak in turn. V. Götterdammerung, III. i: The Rhine-daughters.

279. V. Froude, Elizabeth, vol. I, ch. iv, letter of De Quadra to Philip of Spain:

  In the afternoon we were in a barge, watching the games on the river. (The queen) was alone with Lord Robert and myself on the poop, when they began to talk nonsense, and went so far that Lord Robert at last said, as I was on the spot there was no reason why they should not be married if the queen pleased.

293. Cf. Purgatorio, V. 133:

'Ricorditi di me, che son la Pia;

Siena mi fe', disfecemi Maremma.'

307. V. St. Augustine's Confessions: 'to Carthage then I came, where a cauldron of unholy loves sang all about mine ears'.

308. The complete text of the Buddha's Fire Sermon (which corresponds in importance to the Sermon on the Mount) from which these words are taken, will be found translated in the late Henry Clarke Warren's Buddhism in Translation (Harvard Oriental Series). Mr. Warren was one of the great pioneers of Buddhist studies in the Occident.

309. From St. Augustine's Confessions again. The collocation of these two representatives of eastern and western asceticism, as the culmination of this part of the poem, is not an accident.

V. WHAT THE THUNDER SAID

In the first part of Part V three themes are employed: the journey to Emmaus, the approach to the Chapel Perilous (see Miss Weston's book), and the present decay of eastern Europe.

357. This is Turdus aonalaschkae pallasii, the hermit-thrush which I have heard in Quebec County. Chapman says (Handbook of Birds in Eastern North America) 'it is most at home in secluded woodland and thickety retreats.... Its notes are not remarkable for variety or volume, but in purity and sweetness of tone and exquisite modulation they are unequalled.' Its 'water-dripping song' is justly celebrated.

360. The following lines were stimulated by the account of one of the Antarctic expeditions (I forget which, but I think one of Shackleton's): it was related that the party of explorers, at the extremity of their strength, had the constant delusion that there was one more member than could actually be counted.

367–77. Cf. Hermann Hesse, Blick ins Chaos:

Schon ist halb Europa, schon ist zumindest der halbe Osten Europas auf dem Wege zum Chaos, fährt betrunken im heiligen Wahn am Abgrund entlang und singt dazu, singt betrunken und hymnisch wie Dmitri Karamasoff sang. Ueber diese Lieder lacht der Bürger beleidigt, der Heilige und Seher hört sie mit Tränen.

401. 'Datta, dayadhvam, damyata' (Give, sympathize, control). The fable of the meaning of the Thunder is found in the Brihadaranyaka--Upanishad, 5, 1. A translation is found in Deussen's Sechzig Upanishads des Veda, p. 489.

407. Cf. Webster, The White Devil, V, vi:

                                  ...they'll remarry

Ere the worm pierce your winding-sheet, ere the spider

Make a thin curtain for your epitaphs.

411. Cf. Inferno, xxxiii. 46:

ed io sentii chiavar l'uscio di sotto

all'orribile torre.

  Also F. H. Bradley, Appearance and Reality, p. 346:

  My external sensations are no less private to myself than are my thoughts or my feelings. In either case my experience falls within my own circle, a circle closed on the outside; and, with all its elements alike, every sphere is opaque to the others which surround it.... In brief, regarded as an existence which appears in a soul, the whole world for each is peculiar and private to that soul.

424. V. Weston, From Ritual to Romance; chapter on the Fisher King.

427. V. Purgatorio, xxvi. 148.

'Ara vos prec per aquella valor

'que vos guida al som de l'escalina,

'sovegna vos a temps de ma dolor.'

 Poi s'ascose nel foco che gli affina.

428. V. Pervigilium Veneris. Cf. Philomela in Parts II and III.

429. V. Gerard de Nerval, Sonnet El Desdichado.

431. V. Kyd's Spanish Tragedy.

433. Shantih. Repeated as here, a formal ending to an Upanishad. 'The Peace which passeth understanding' is a feeble translation of the conduct of this word.

Byrjun á smá ljóði - fyrsta erindi af Áfram Ísland fróma fold

Áfram Ísland þú fróma fold

sem fágætt er meðal þjóða

hver ótrauð byggjum oss jarðar hold

hvar öllum þegnum vor bjóða

 

skýringar:

fróma fold= heiðraða land

jarðar hold= jarðvegur, auðlindir

hvar= hvarvetna

 

 

 

Ég er að setja í gang verðlaunasamkeppni um nýjan Þjóðsöng íslendinga

Verðlaunasamkeppni um nýjan þjóðsöng íslendinga

Þetta er ætlað sem samkeppni um ljóð sem mætti hugsanlega nota í þjóðsöng íslendinga í framtíðinni?

Við íslendingar eigum ekki neinn almennilegan þjóðsöng. Þessvegna langar mig til að nota þennan blogg vettfang minn til að setja í gang smá keppni í að semja nokkuð sem hægt yrði að nota sem nýjan þjóðsöng.

Hugsunin er að fá fólk til að taka þátt í að semja nýjan þjóðsöng með því að senda inn á bloggið mitt samið ljóð með rími, ásamt stuðlum og höfuðstöfum.

Veitt verða svokölluð stigaukandi verðlaun eftir þátttöku og styrkveitingu í málefnið. Þannig er í fyrstunni  kr. 5.000 sem er borgað úr mínum vasa fyrir afnotarétt af besta ljóðinu. En verlaunaféð hækkar eftir því sem fé bætist í verkefnið. Hugsunin er að verkefnið standi í um mánuð......

Hér eru stigin:

Stig 1. 

Besta ljóðið er keypt aðeins fyrir afnotarétt á bloggið mitt og er borgað kr. 5.000 fyrir afnot af besta ljóðinu á bloggsíðu minni. Eigandi ljóðs hefur þannig að öðru leiti allan einkarétt á ljóðinu sjálfur.

Stig 2. 

Safnað yrði styrkveitingu fyrir önnur kaup á  ljóðinu. Þannig að uppi á bloggi mínu koma upplýsingar um hversu upphæðin er orðin há.

Sá/sú sem tekur þátt getur þannig byrjað í Stigi 1 en færist sjálfkrafa upp um stig þegar að meiri peningar eru komnir í pottinn.

Hér koma síðan inn á bloggið mitt allar upplýsingar um hækkun á Stigum, þ.e. verðlaunafé. 

Um ljóðið og þjóðsönginn:

Ljóðinu er ætlað að vera amk. 3 til 5 erindi og hvert erindi amk. 4 línur með rími, stuðlum og höfuðstöfum. Þó eru allar góðar tillögur velkomnar um smá breytingu þar á.

Setjið ljóðið ykkar í athugasemdir á samkeppnina og þau verða færð upp á bloggsíðuna hverju sinni.

Þau verða birt einu sinni en á Stigi 1 er keyptur afnotaréttur fyrir framtíðarbirtingu á bloggi mínu.

 

Ath. ef einhver vill gefa í verkefnið til að auka Stigið þá er það velkomið því hærra fé því meiri þátttaka! 

Sendið mér línu á: [e-mail]

 

Nokkrar myndir frá sumarferð minni

Sæl öll sömul Ég er nú kominn til baka úr sumarferðinni, ferskur og hress. Tilbúinn í slaginn með nokkrar hugmyndir komnar á blað sem ég mun setja í gang á næstunni.

Ég fór alla vestfirðina og þaðan til Akureyrar á eina með öllu. Ferðin tók 9 daga. Hér eru nokkrar myndir úr ferðinni: