Icesave - hugmyndir mínar sem ég sendi um lausnir

Einörð afstaða mín gegn því að veitt verði ríkisábyrgð á Icesave hefur byggst á því að hægt væri að leysa þessi mál öll öðruvísi á þann hátt að það kæmi ekki á almenning í landinu. Í framhaldinu af því sendi ég skjal til lögfræðings indefence hópsins og síðar tveggja þingmanna VG.

Það er alveg ljóst að verndun almennings ætti að vera forgangsatriði. Eins og kemur fram í EES samningi nr. 94/19EB og komið er inná í síðustu bloggfærslu minni. Núna á síðustu stigum málsins hefur komið upp sú staða að Ísland gæti ekki staðið við skuldbindingar nema að það væri Hagvöxtur í landinu. Sem er túlkunaratriði (kem nánar inn á þetta atriði í næsta bloggi mínu). Á móti því stendur að ríkisstjórn á Íslandi á strax að segja að ríkisábyrgð verði neitað á samningi og farið fram á að ganga til nýrra samninga á öðrum forsendum.

Tillaga mín að lausn á Icesave byggðist á að hægt væri að semja um málið á viðskiptalegum grunni. Ég hef nú ákveðið að setja hana hér inn og gera þar með opinbert. 

Auðvitað geri ég mér grein fyrir matseiginleikum hugmyndarinnar. Þar að segja hvort að hún sé framkvæmanleg. En það getur hinsvegar verið túlkunaratriði hvort og hve mikið hún sé það. Síðan er það umfang hennar, hvort hún nái inn nógu mikið af peningum til að ganga frá reikningum varðandi sparifjáreigendur.

Það er alveg ljóst að vegna þess að allt þetta Icesave mál kom upp vegna þess að erlendis var starfandi einkabanki sem varð gjaldþrota. Að því á að leysa þetta mál allt á bankalegum grunni!

Hér eru mínar hugmyndir lítisháttar breyttar frá því sem ég sendi frá mér:

1. Íslenska þjóðin opnar lokaðan banka í London og Amsterdam (private closed bank). Þessi banki hefði leyfi til að hafa viðskipti á ýmsum mörkuðum. Tilgangurinn með opnun bankans væri eingöngu sá að ná inn peningum til að gera upp við Breta og Hollendinga og sparifjáreigendur.
   

Viðskipti bankans til að ná inn peningum væri háttað þannig:

Hann hefði leyfi til að hafa stórfelld viðskipti með erlendan gjaldeyri: FOREX big pips. Síðan einnig helstu fjármálaafurðirnar, hrávörur, ríkisskuldabréf, hlutabréf og hlutabréfavísitölur með aðstoð tæknigreiningar. Framvirkir samningar eins og „futures“ í S&P 500, Dax, Eurostoxx 50, euro currency, gull og bond.

 

Í fyrstunni fengi bankinn fjármagn á þrjá (sjá samt viðbót í enda skjals sem ekki hefur áður komið inn) vegu:

1. Landsbankinn á Íslandi missir öll gjaldeyrisviðskipti sín í Pundum og Hollenskum gjaldeyri (Evrum). Þannig að opnað yrði útibú nýja lokaða bankans hér á Íslandi og öll fyrrum gjaldeyris viðskipti í þessum tveim gjaldmiðlum gengju eingöngu í gegnum það útibú hérlendis. Öll viðskipt á gjaldeyri fólks sem þarf til að kaup yrðu þannig til að hjálpa við að losna fyrr út úr skuldinni.

2. Bankinn fengi hluta af láni því sem íslenska ríkið ætlar að nota inn í íslensku bankana (að láni frá íslensku þjóðinni).

3. Bankinn leitaði eftir fjármagni inn á fjármagns útboðsmarkað (loan auction) í Austurríki eins og Oesterrichische Clearingbank AG, svo dæmi sé tekið. Svona svipað eins og sum fyrirtæki nota til að ná inn framkvæmdafé (tildæmis Decode=DCGN).

 

 

Nú hefði bankinn náð inn töluverðu fjármagni þá byrjar hann að borga niður og leysa upp reikninga með því að kaupa kvittanir (ath. ekki borga af láni!).

Svona:

Eftir 5 mánuði (eftir nýjan samning) byrjar bankinn að kaupa upp uppgjör (kaupa kvittanir) sem voru gerð við sparifjáreigendur af Breska og Hollenska ríkinu.

Hér er tildæmis dæmi við Breta Þannig

1. Bankinn auglýsir eftir kvittunum sparifjáreigenda. Að hann muni borga fyrrum sparifjár eigenda smá þóknun fyrir ef hann fengi kvittanirnar þeirra á móti.

1. Síðan fer bankinn með kvittunina og kaupir upp skuldina sem Bretar hafa gert upp.

2. Bankinn gerir upp 1.5% vörslugjald (umsemjanlegt) við bankana sem sáu um viðskiptin fyrir Breta og Hollendinga.

3. Þannig er gengið á skuldirnar smám saman eftir efnahag bankans og einnig hugsanlega eftir stafrófsröð við fyrrum sparifjáreigendur.

4. Þar sem að bankinn nær ekki að gera upp og kaupa kvittanir af öllum sparifjáreigendum þá gerir hann upp beint við Breta og Hollendinga. Þar að segja kaupir þær kvittanir af umsýslubanka sem ekki nást öðruvísi.

5. Best væri að byrja á því að gera upp svona við þá Hollendinga sem enn hefur ekki verið gert upp við. Þar að segja byrja á að kaupa kvittanir af þeim.

Með því að framkvæma svona aðgerðir þá væri bankinn að ganga inn í fjármálagýrun  financial gearing á meðan að verið er að gera upp við alla sem skuldin við kemur.

Dæmi úr Wikipetia:

In finance, gearing is borrowing money to supplement existing funds for investment in such a way that the potential positive or negative outcome is magnified and/or enhanced.^[1] It generally refers to using borrowed funds or debt so as to attempt to increase the returns to equity. Delevering is the action of reducing borrowings.

1. Með framkvæmdum sem þessari er hægt að draga uppgjör á reikningum fram í tímann og bankinn þannig fjárfest til að eiga fyrir kaup á kvittunum sparifjáreigenda og Breska og Hollenska ríkisins. Sem væru fframkvæmdar smám saman.
   

Með þetta sem grunn að nýjum samningi þá væri hægt að gera upp við Breta og Hollendinga! Þetta er að mínu mati eina leiðin út úr þessu kaos öllu!

Athugið sérstaklega að Bretar og Hollendingar gætu ekki neitað þessu!

En mikilvæg byrjun væri að neita núverandi samningi! Þá fæst þrýstingurinn að gera nýjan samning. Svona einhvernveginn samning.

Ég vona að þið skoðið þetta mál vandlega og farið vel yfir hugmyndir mínar.

Kær kveðja,

Guðni Karl Harðarson

[e-mail]

http://hreinn23.blog.is

 endir bréfs

*****

Það er mitt einstaklings mat að ekki væri hægt að neita okkur um að setja upp svona lokaðana banka í löndunum báðum sem hefði einungis viðskipti á mörkuðum en ekki lánastarfsemi í hverju formi sem þær eru.

Banki sem þessi gæti verið tilbúinn að gera upp eftir 5 mánaða uppbyggingar starfsemi. Síðan getur hann starfað í nokkur ár með fjármálastarfsemi á mörkuðum. Með þessu væri miklu fyrr gengið frá og byrjað að gera upp þessa reikninga. Frekar en að taka lán.

Það er líka mitt mat að hægt væri að leysa upp hluta af eignum Landsbankans strax til að setja inn sem fjármagn í nýja bankann. Það væri siðferðislega skilda að losa eigur upp í sem fyrst.

Með þessu móti þarf íslenskur almenningur ekki að hafa neinar fjárhagsbyrðar á samningi út af Icesave! Frekar á hinn veginn því að íslenska þjóðin lánar lokaða bankanum peninga til gýrunar og síðar uppgreiðslu. En þeir peningar væru hluti af þeim milljörðum sem átti að setja í nýju ríkisbankana.

Það er augljóst að meðfram þessu væri hægt smám saman að minnka umfang allrar þeirrar upphæðar sem hefur verið sett á Icesave.

Ég er á þeirri skoðun að Landsbankinn sé á einhvern hátt skildugur til að taka þátt í uppgjöri! Jafnvel þó að bankinn sé í eigu ríkisins. En til þess væri réttlátt að byrja að leysa strax upp eignir  hans og nota til þátttöku í lánsfjármagni sem íslenska  þjóðin mundi veita lokuðu bönkunum í London og Amsterdam.

Guðni Karl Harðarson

 

Athugasemdir

[Guðni Karl Harðarson, 18.8.2009 kl. 12:11]

Varðandi þessa hugmynd mína þá er dálítið spurningarmerki vegna fjölda sparifjáreigenda í hvoru landi fyrir sig.

Hinsvegar ef skoðuð yrði hvernig sparifjáreignir  hverra fyrir sig skiptust þá telst líklegt að langmestur hluti þeirra hafi átt reikninga undir 2.000 Euro.

Ef byrjað væri að kaupa kvittanir (borga upphæð hverrar fyrir sig) eftir 5 mánuði þá væri hægt með fullvissu að segja að búið væri að borga til baka nokkur þúsund sparifjáreigenda á einu ári (þar að segja kvittanir sem þjóðirnar eiga eftir uppgjör + það sem ekki væri búið að gera upp, eins og tildæmis suma hollenska sparifjáreigenda)

En með þessari hugmynd minni er íslenska þjóðin að sýna sama lit að borga til baka á sama hátt og sparifjáreigendur töpuðu eignum sínum. Með bankastarfsemi!

Að fara yfir þessi mál er sanngjarnt að framkvæma á þennan hátt. Einmitt vegna þess að í öllum viðskiptum á fólk að gera ráð fyrir þeirri áhættu sem það tekur. Að fólk getur hvort sem er hagnast eða tapað af viðskiptum sínum hvort sem það er vegna kaupa á hlutabréfum eða í tilraunum til annarar fjár- eignamyndunar.

Því væri Ísland í rauninni að gera sparifjáreigendum greiða með að borga þeim upp tap þeirra.