Gervivöxtur

Hversvegna er (oft pínulítill) Hagvöxtur þjóða oft í öfugu hlutfalli við skuldir þeirra, þegar að þjóð eða ríki á í erfiðri skuldastöðu?

Það er vegna þess að það er verið að reyna að fjármagna neyslu með lántökum. Að reyna að setja í gang aukna neyslu. Sjáið tildæmis í Bandaríkjunum sem undanfarin ár hafa tekið lán eftir lán til að fjármagna peningakerfið. Sem og setja í það endalausa "blank slate" tékka sem engin verðmæti eru á bakvið né inneign eru fyrir. Má þar tildæmis nefna útgefin ríkisskuldabréf sem seðlabanki þjóða eða ríkja kaupa af ríkissjóði og veita útí hagkerfið. Svipað og Evrópuþjóðinar eru að fara að reyna með skuldabréfaútgáfu sem nefnd hefur verið í fréttum.

Svo gerist það að þessar þjóðir geta ekki lengur aukið skuldirnar vegna þess að þeir hafa ekki efni á að borga meira úr ríkissjóði (vegna allra skuldana). Né efni á að gefa út fleiri skuldabréf. Hvað gerist þá? Þá hrynja markaðir og peningakerfið riðlast. 

Hvaða ráða er þá gripið til? Sumir vilja auka skattana, segjast ætla að gera það með því að hækka skatta á hærri launaflokka. En aðrir vilja auka niðurskurð.

En báðar aðferðirnar munu þó hafa slæm áhrif á hagkerfið og hafa mjög slæm áhrif á kjör þeirra lægri og lægstlaunuðu. Fyrri aðferðin leiðir til hækkunar vöruverðs og ýmissa gjalda. Þannig mun skattur á hærri launaða einstaklinga (sem eru tildæmis í rekstri) í reynd leiða til hækkandi verðlags. Seinni aðferðin mun leiða til þess að venjuleg þjónusta dregst saman og leiðir oft til aukinnar verðálagningar á þjónustuna. Þar að segja að um leið og þjónusta dregst saman eykst gjaldtaka fyrir þjónustuna sem stendur eftir. Ekki öfugt.

Síðan gerist það að þjóð getur ekki lengur fjármagnað það að setja í gang aukna neyslu með því að taka fleiri lán. Þjóðin eða ríkið er í reynd gjaldþrota. Þannig hefur gerst með Ísland og þannig er að gerast með Bandaríkin. 

Allar aðgerðir til að reyna að bjarga hruni markaða og fjármálakerfa mun þannig mistakast, nema að eitthvað kraftaverk gerist. 

 Hverjir hagnast?  Þeir sem eru efnaðastir munu ávallt hagnast. Jafnvel á hruni markaða og vegna þess að þeir taka í reynd við peningum frá þeim þjóðum sem skulda mest. Þetta eru afætur heimsins sem nota sér allar þær aðstæður sem myndast til að hagnast á þeim. Topparnir sem hinir sem stjórna og hafa valdið langar til að vera með og skríða fyrir.

Hvað eiga þjóðir að gera? Auka neyslu? Draga saman?

NEI! Þær eiga að kyppa snarlega Hagkerfinu úr sambandi og byrja upp á nýtt á nýjum forsendum. Þeim sem lægri og miðstéttir geta hagnast á. En sú stefna byggist á deilingu þjóðkerfa niður á smærri einingar og byggja afkomukerfið á framleiðslu þegnana og verðmætasköpun. Ekki aukinni neyslu, eða auknum sköttum, eða draga saman innan sama hagkerfis.

 

 

 

Minni hagvöxtur á evru-svæðinu

Athugasemdir

[Guðni Karl Harðarson, 16.8.2011 kl. 14:18]

Sannleikurinn er sá að hvaða ríkistjórn sem er sem sett verður í gang mun lítið sem ekkert geta gert við vandanum.

Þetta vita þeir vel. Undirniðri? Eða kannski alveg ljóst? Hvort sem er munu þeir sem stjórna reyna að fá þig til að trúa sem þeir vilja að þú trúir. Sem er máttur valdsins og orðsins.

Í reynd hafa ríkistjórnir fyrir löngu gefist upp á að gera eitthvað af viti til að stjórna hagkerfi þjóða. Þær láta leika á reiðanum. Sumir eru þannig fyrir löngu búnir að átta sig á vanmætti sínum. Þannig byggist stjórnun þeirra oft á að tryggja sjálfum sér og vinum sínum þægilegar stöður fyrir því að tryggja toppunum meiri peninga út úr hagkerfinu.

Í byrjun þó vildu þó þeir sem kosnir verða í áhrifastöðurnar gera allt fyrir fólk sem kýs það til valda og lofa mörgu fögru. Standa þeir við það? Að sumu leiti gera þeir það til að byrja með. Og jafnvel eftir langt og strangt starf henda þeir einni og sponsu út til fólks til að fá svona eitt og eitt lof fyrir.

Byrjendur í stjórnmálum vita þannig oft lítið um gang mála og búast við of mörgu en verða fljótt fyrir vonbrigðum með vanmætti þeirra. Sumir lenda svo inn í aðstæðunum og vera með. En aðrir gefast upp á vanmætti sínum og hætta í stjórnmálum.

Ég er alls ekki að segja þó að þetta sé alvont. Margir vilja gera ýmislegt gott þó að vanmáttur þeira til þess sé oft lítill vegna árekstra innan kerfisins. 

Er þetta sannleikur? Eða bara bull?

Veltu þessu fyrir þér og hugsaðu um það hvort ég get ekki haft dálítið rétt fyrir mér. 

[Júlíus Björnsson, 17.8.2011 kl. 06:03]

Langtíma verðtygging [lengur en fimm ár] það er að tryggja innstreymi inn í sjóð sé alltaf meira en útstreymi. Það er langtíma tvihliðabókhaldsfræði, er ekki kennd opinberlega í nokkru ríki. Hér áður fyrr var tvíhliða  bókhald kennt yfirstéttarliði, sem  flest lærði minnst fjögur tungmál frá fimm ára aldri. Bestu nemendur [greindustu] komust áfram og þurftu að hafa ágætis einkun í öllum fögum.  Thvíhliðabókhald var hluti af algerbru [sannanna útleiðslu kennslu], flatarmáls og Rúmmáls og hlutfalla fræðum.   Þá þurftu heilar svona forritaðir engar tölvur, frekar en ég í dag.  Hinsvegar er auðvelt að benda á H.Í kaupa það verðbólga vaxi veldisvíslega  frá útgádegi á veðskuldarlánum lengri en 60 mán= Medium term. Slíkt gerist ekki í ríkjum þar sem ekki er gert ráðfyrir því. Það geta allir séð með þvía að bera saman CIP ferla mili ríkja sem kallast efnuð og stöndug: 3 merking orðsins Develloped. Í erlendum málum hafa allt verið til orð: með þrjár merkingar og sú algengast er á valdi almenning til að skilja. Yfir stéttinn skilur hvað merking á við í samhengi málsgreinar marg ræða orðsins sem um ræðir. Íslendar frá landnámi fram til 1920 kunnu ekki að meta svona og smíðuð því þrjú orð fyrir þriggja merkinga orð í alþjóð lykil málum. Myndmálið í orðum auðveldar skilning. Líka að skilja meringar viðskeyta Málstofna.  Hér í dag ríkja undir málskynstofn  sem skilur allt sínum einfalda skilning.  Þess vinnur hann miklu lengur en meðal þjóðverji og Frakki, og byrjað að tapa öllu þegar ekki var hægt að auka fiskkvóta og svo þegar vatn og virkjanir eru verða á þrotum.  AGS getur staðfest að hér eru framinn efnahagsleg lögbrot á hverju degi í samanburði við ríki sem kunna langtíma efnahagsbókhald. Langtíming er grunnur [Cosmos] en skammtími er [Caos].  80% meðal launþega er grunnur [cosmosmos] og 20% er [Caos].  Ríki með Menntakerfi sem framleiðir ekkert nema skammtíma sérfræðinga,  sérfræðinga  í Caos og smáatriðum  er dæmt til tapa fyrir þeim sem byggja á Cosmos. Bullið sem er búið að vera í gangi á Íslandi þegar kemur að fjármálum síðust 50 ár er vegna þess að hér eru engir Prime AAA+++ veðsöfn til að hækka um lánshæfið. Hér er öll söfn 2004 samkvæmt alþjóðlegri úttekt  subPrime, það er skammtíma áhættu þannig að reiðufjárgegnum streymi um sjóðna  öryggi er ekki öruggt nema í 24 mánuði einkun 5,5 eða hér fyrir ofan CCC+++.   Securietes er svokölluðu verðtrygginga langtíma veðskuldabréfa söfn kölluð erlendis og Það því þau  skila raunvirði á öllum tímum.   Verðtyggingar vextir á skammtíma kaupahallar mörkuð rjúka upp og niður,  en verðryggingar vextir langtíma veðskuldarsjóða vaxa línulega=stöðugt yfir öll tíma bil lengri 5 ár, þar sem þenging á tvíhliða bókhaldi er fyrir hendi.  80-100% af vöxtum allra 30 ára fasteignveðskuldarlánsjóða erlendis er til að verðtryggja lánsupphæðirnar, þess vegna ef þeir gereidir mest fyrst brenna lánin upp á móti, sem heildar gengum streymi jafngreiðlsusjóðsins er verðtryggt. Allstaðar frá því sögur hófust  hafa verðbætur vegna verðlagsbreytinga verið lagðir á lánsfjárhæðir þetta er kallað hagmunir á ensku en vextir á Íslandi. Hinvegar t.d. í USA 1970 til 2000 ríkti 22,5% CPI hækkun yfir öll 5 ára tíma bili. Þess vegna byrja raunvextir ofan á vertyrðtryggingu til langframa á þeim árum fyrir en 4,5% verðtyggingar hlutin hefur verið greittur.    UM 2000 skellti USA seðlankakerfið þessu niður og lækkar því verðtrygging niður í 2,5 %, til að vegna upp á móti minnkandi eftir spurn almenninga á Vesturlöndum eftir hráefnum.  Þess minnkar ekki eftirspurn eftir veðum þar. Vextir= Ráðgerðar verðbætur + Raunvextir.   T.d. ef menn vilja sjá þetta í prósentum 10% =8%+ 2%. Greindust menn heimsins hugsa Heildarskuld 20.000.000 jangreiðlu skiptist í 10.000.000 veðhæfa lánsupphæð og 10.000.000 óveðhæfa [ekki strax raunverðmæti]. Þessar verðbætur á langtíma verðtygginga sjóði erlendis hafa skilað USA AAA+++ hingað til og Þjóðverjar þurft ekkert Lánshæfis mat.     Skilvísum þegnum fastra launa erlendis er fengið 10.000.000 til viðhalda í heilmili sínu til 30 ára, það kosta 6.000.000 í viðhald og 2,000.000 minnst í skatta. Lándrottin færi hins vegna 10.000.000 á raunvirði með mest 8,000.000 verðbótum til baks. Skáður eignandi erlendis greiðir hinvega vegna veðsins: 28.milljónir.   Enginn vill sjá húsnæðis kostnað 80 % launþega hækka að raunvirði  næstu 30 ár, nema fábjánaliðið á Íslandi. Þess leggur það 8% til 10 % raunávöxtunar kröfu á efnhagsgrunn sjálfan.    Bankar erlendis vilja ekki sitja á á húsnæði sem kosta 2,0% í efnisviðhald og 4,5% í verðbætur  á hverju ári. Hér er þetta gert til að búa til réttlætingu á hærra fasteignveðmati.  Afskriftir vegna viðhalds á reiðufé tíðkast allstaðar í tvihliða bókhaldi utan Íslends, til að geta gert langtíma raunhæfar áætlanir, halda veðfalsi í lágmarki.  30 ára veðlánasjóðirárgangur  skilar kannski raunvöxtum eftir 25 ár: loka greiðlunum ef verðbólga fer ekki úr böndum.  Þroskaður  jafngreiðslu sjóður getur ekki skila meir em 2,0% raunvöxtum af heildaveldu eða 10 % af eiginfé, því hærri prósentu sem eiginféð er minna.  Eigin fé Íslenska Lífeyriskerfisins er löngu farið úr böndunum.