Já hvar er Jóhanna?

Já hvar er elsku Jóhanna

með jöfnuðargerð 

kannski hún sé með honum Valla

að herja í Evrópuferð?

 

Hver er þessi Valli annars? Einhver í Samfylkingunni? (djók)

 

„Hvar er Jóhanna?“

Smá hækkun segir ekki allt - Kertastjakakort

Eins og talaði um í bloggfærslu minni um Evrópumarkaðinn þá reiknaði ég með að tveggja daga áframhaldandi falli eftir föstudaginn. Mánudag og þriðjudag. Það gekk eftir með $DAX (og hina markaðina í Evrópu) og meira að segja með slæmu gapi á milli föstudags og mánudags. Vegna þess að hefði þetta gap tekist þá hefur dagurinn í dag átt að enda með löngu hvítu kerti sem hefðu"dominerað" yfir næsta rauða stóra kerti á undan (á mánudag).

Það má eiginlega segja að þetta test á markaðinn hafi mistekist vegna litlu stjörnunnar frekar en hvítt öflugt kerti eins og það virðist ætla að enda í dag. Alla vega sé ég ekki stórt hvítt kerti í kortunum. Og ef það gerist í tvo daga í röð að fylla yfir gapið þá gæti markaðurinn tekið við sér.

Ég sýni þetta á línuriti á  $DAX  (German Index).

 

 

 

 

 

 

 

 

munið að smella tvisvar á stóru mynd (einu sinni á hvora) til að sjá í fullri stærð.

Eins og þið sjáið þá hef ég sett inn tvær svartar örvar. Fyrri örin (sú vinstra megin við) sýnir gapið milli tveggja rauðra daga (mínus daga). En þetta gap testaði markaðinn. Seinni örin sýnir svo hvernig markaðurinn hefði átt að vera í gær ef hefði tekið einhvern viðsnúning. 

 En þessi litla mynd sýnir markaðinn ef hann hefði tekið eitthvað alvöru við sér. Og getið þið borið þessar tvær myndir saman (á stærri myndinni erð það neðst lengst til hægri sem passar við þá minni sem er samanburður í + stöðu).

 Þarna sést að tvö hvít kerti (plús dagar) hafa fyllt upp í gapið og það hefði gefið nær ótvírætt til kynna smá viðtekningu svipað og ég sýni með örvunum. Þar að segja hefði það verið mjög jákvætt hefði tveir dagar í plús fyllt yfir gapið.

Evrópsk hlutabréf hækka

Svo við höfum á hreinu

Þá þarf skuldastaða Íslands að vera innan við 60% - af vergri þjóðarframleiðslu til að getum tekið upp Evruna. Eins og sést hér úr Maastricht samningi fyrir neðan í lið 2. Government finance. En mér skilst að sú staða sé í kringum - 300% og held að ég fari þar rétt með. Það er sko himinn og haf þar á milli.

Reikna má að einhverjar svipaðar fjárhagskröfur yrðu gerðar til okkar ef við værum að spá í einhvern annan gjaldmiðil en Evruna.

 

Úr "Maastricht treaty"

1. Inflation rates: No more than 1.5 percentage points higher than the average of the three best performing (lowest inflation) member states of the EU.

2. Government finance:

Annual government deficit:

The ratio of the annual government deficit to gross domestic product (GDP) must not exceed 3% at the end of the preceding fiscal year. If not, it is at least required to reach a level close to 3%. Only exceptional and temporary excesses would be granted for exceptional cases.

Government debt:

The ratio of gross government debt to GDP must not exceed 60% at the end of the preceding fiscal year. Even if the target cannot be achieved due to the specific conditions, the ratio must have sufficiently diminished and must be approaching the reference value at a satisfactory pace. As of the end of 2010, only two EU member states, Poland and the Czech Republic, still meet this target.^{[citation needed]}

3. Exchange rate: Applicant countries should have joined the exchange-rate mechanism (ERM II) under the European Monetary System (EMS) for two consecutive years and should not have devalued its currency during the period.

4. Long-term interest rates: The nominal long-term interest rate must not be more than 2 percentage points higher than in the three lowest inflation member states.

 

 

Þarf að „vaða í verkið“

Favorites of Pan - ljóð

Hér er ljóð eftir          Archibald Lampman

sem var dálítið kveikjan að bloggpistli mínum í gær.

 

FAVORITES OF PAN

   Once, long ago, before the gods
      Had left this earth, by stream and forest glade,
    Where the first plough upturned the clinging sods,
      Or the lost shepherd strayed,

    Often to the tired listener's ear
      There came at noonday or beneath the stars
    A sound, he knew not whence, so sweet and clear,
      That all his aches and scars

    And every brooded bitterness,
      Fallen asunder from his soul took flight,
    Like mist or darkness yielding to the press
      Of an unnamed delight,--

    A sudden brightness of the heart,
      A magic fire drawn down from Paradise,
    That rent the cloud with golden gleam apart,--
      And far before his eyes

    The loveliness and calm of earth
      Lay like a limitless dream remote and strange,
    The joy, the strife, the triumph and the mirth,
      And the enchanted change;

 

And so he followed the sweet sound,
      Till faith had traversed her appointed span,
    And murmured as he pressed the sacred ground:
      "It is the note of Pan!"

    Now though no more by marsh or stream
      Or dewy forest sounds the secret reed--
    For Pan is gone--Ah yet, the infinite dream
      Still lives for them that heed.

    In April, when the turning year
      Regains its pensive youth, and a soft breath
    And amorous influence over marsh and mere
      Dissolves the grasp of death,

    To them that are in love with life,
      Wandering like children with untroubled eyes,
    Far from the noise of cities and the strife,
      Strange flute-like voices rise

    At noon and in the quiet of the night
      From every watery waste; and in that hour
    The same strange spell, the same unnamed delight,
      Enfolds them in its power.

    An old-world joyousness supreme,
      The warmth and glow of an immortal balm,
    The mood-touch of the gods, the endless dream,
      The high lethean calm.

    They see, wide on the eternal way,
      The services of earth, the life of man;
    And, listening to the magic cry they say:
      "It is the note of Pan!"

    For, long ago, when the new strains
      Of hostile hymns and conquering faiths grew keen,
    And the old gods from their deserted fanes,
      Fled silent and unseen,

    So, too, the goat-foot Pan, not less
      Sadly obedient to the mightier hand,
    Cut him new reeds, and in a sore distress
      Passed out from land to land;

    And lingering by each haunt he knew,
      Of fount or sinuous stream or grassy marge,
    He set the syrinx to his lips, and blew
      A note divinely large;

 

And all around him on the wet

      Cool earth the frogs came up, and with a smile
    He took them in his hairy hands, and set
      His mouth to theirs awhile,

    And blew into their velvet throats;
      And ever from that hour the frogs repeat
    The murmur of Pan's pipes, the notes,
      And answers strange and sweet;

    And they that hear them are renewed
      By knowledge in some god-like touch conveyed,
    Entering again into the eternal mood,
      Wherein the world was made.

 

Sammála!

Ég er sammála henni. Meðal annars að þetta skemmir fyrir ef við íslendingar viljum sjálfir setju upp séríslenskt  tækifæri. Síðan er þetta alveg rosalega stórt landsflæmi sem hann vill kaupa.

Vitið þið að það er svo sannarlega fyrir alvöru hægt að setja verk í gang ef viljinn er fyrir hendi.

 

Vil síðan nota tækifærið og benda á þessa bloggfærslu mína:

"Froskasjónir" -  eru stjórnmálamenn hafnir yfir gagnrýni?

Sem er skrifað vegna viðtals á Rás 2 í Útvarpi í morgun um meinta óvægna gagnrýni á Jóhönnu.

Óforsvaranlegt að veita undanþágu

Mikið er þessi mynd geggjuð alveg + sérstök grein um stjórnmálalega gagnrýni

Ég vil nota tækifærið og vísa hér á bloggpistil minn:

"Froskasjónir" - eru stjórnmálamenn hafnir yfir gagnrýni?

Tilefnið er viðtal um meinta ómaklega gagnrýni á Jóhönnu í útvarpinu í morgun.

Ríkisstjórnarfundir teknir upp

Froskasjónir - eru stjórnmálamenn hafnir yfir gagnrýni?

* Hugleiðingar um gagnrýni *

Hafið þið tekið eftir því hversu mikið við margir bloggarar notum orðið fyrstu persónu í bloggfærslum okkar? Þegar að ég var ung-unglingur var mér kennt að ef ég væri að skrifa eitthvað þá ætti að nota þriðju persónu. Jafnvel verður maður var við að fréttamenn noti fyrstu persónu í sínum skrifum.

En hversvegna nota ég oft fyrstu persónu? Það er hlýtur að vera í tengslum við það að ég er óánægður með eitthvað. Í tengslum við gagnrýni mína. Það eru síðan svo margar spurningar sem koma upp í hugann varðandi þetta. Eins og tildæmis þessar;

fer ég offari í gagnrýni minni?

er ég óvæginn?

á gagnrýni mín rétt á sér?

hversvegna er ég oft neikvæður?

er ég með stólpakjaft?

nota ég ljótt orðbragð?

beinist gagnrýni mín oft að einhverri sérstakri persónu?

tengist gagnrýni mín oft á málefnum sem ganga úti í þjóðfélaginu?

 

* Mannleg reisn *

Ég hlýt sem hugsandi maður að velta því fyrir mér hversvegna bloggfærslur mínar  snúast mikið um gagnrýni á stjórnmálamenn og þjóðmálin. Hvort hún eigi rétt á sér?

Það er nú svo á undanförnum árum, eða hart nær undantekningalaust koma forsætisráðherrar og aðrir ráðherrar í ríkistjórn, með lofræður um hvað þau hafi nú gert allt rétt og hversu allt sé nú gott sem þeir hafa gert. Og virðist þá alveg sama hvernig gengið hefur.  Það fer svo lítið fyrir hinu sem hefur mistekist því þeir eiga að vera einhverskonar Guðir í augum almennings. Þannig hefur það tíðkast að stjórnmálamenn á Íslandi hafa yfirleitt upphafið sjálfa sig í hástert og látið í skýna eigið ágæti. Hinsvegar er miklu síður vart við að þeir nefni eigin mistök að eigin frumkvæði. Heldur frekar viðurkennt þau einstaka sinnum með semingi þó ef gengið er á þá með sönnunum.

Nú velti ég því fyrir mér hvort að blogg mitt snúist nær eingöngu um gagnrýni á þessa stjórnmálamenn? Og hvort ég sé þessi neikvæði kaldhæðni fáviti sem sér ljótt við allt sem er gert. Sama hversu gott "eða vont?" það er. Eða getur það verið að ég sé kannski að koma skoðunum mínum á framfæri? Eða geta fávitar beitt fyrir sér kaldhæðni?

Hversvegna er ég þá í bjeskotunum að gagnrýna Jóhönnu og ríkistjórnina? Það hlýtur að vera í eðlana hljóðan að ég sé mikið óánægður með verk þeirra. Kannski er það nú svo að maður eins og ég í lægri stéttar launaflokki hafi það nú ekki svo gott eins og Jóhanna og co. vill vera láta. Eins og staða svo margra annara í þjóðfélaginu er. Þó margir hafi það eflaust verr en ég, eins og ég hef orðið svo ótvírætt var við í tengslum við afskipti mín af þjóðmálum og pólitík og samtölum við hina og þessa sem ég hitti tildæmis á vinnustað mínum.

Ég skil því ekki þetta lofræðufólk sem oft hvergi getur séð hvernig raunverulegt ástandið er í þjóðfélaginu. Mér finnst oft það vera úr tengslum við raunveruleikann. 

Það er nú einu sinni svo að ég sem gagnrýni mikið verk þessar ríkistjórnar, tel mig alveg hafa fulla ástæðu til þess. Kannski spilar líka lífsreynsla sjálfs míns þar inn í, þó ég sé sem sjálfur enginn Engill hafi gert mín mistök eins og sjálfsagt flest annað fólk. Ég er jú bara mannlegur.

Það eru í mínum huga ótal verk sem þessi ríkistjórn hefur mistekist að gera. Gæti ég nefnt þar ótal atriði og fæ hvergi séð að sú gagnrýni mín sé á neinn hátt ómakleg. Ég hef nokkuð mikið nefnt það í bloggfærslum mínum. Eins og tildæmis með öfuga forgangsröðun ríkistjórnarinnar og hvernig staða heimilanna er. Bæði gagnvart íbúðareigendum og skuldastöðu. Sem og þetta sífellda tal um mörg þúsund störf sem maður verður svo ekki var við.  Síðan verður maður oft var við sannar tölur sem berast um ástandið og eru þvert á við lofræðutugguna. Eins og tildæmis um fleiri fjölskyldur sem lenda í gjaldþrota málum. 

Í alvöru talað þá hef ég þá staðföstu skoðun að Jóhanna hafi gleymt því fólki sem hefur það ekki svo gott í þjóðfélaginu. Hún er alls ekki þessi kona sem ég hélt einu sinni að hún væri. Hún og ríkistjórnin beinir sjónum sínum á að bjarga þeim sem eiga enga björgun skilið. Og hafa þau verk yfirleitt gengið fyrir. 

* Froskasjónir *

Ég held að fólk sem vinnur við stjórnmál þurfi dálítið að geta litið í eigin barm. Þeir mættu alveg geta komið að fyrra bragði og sagt að það hafi gert eitthvað ekki rétt og sýna vilja til að vinna með fólki til að leiðrétta mistök sín. Það þarf ekki að vera svo að viðurkenning mistaka sé eingöngu vegna þess að það sé gengið á það.

Augu okkar almennings á stjórnmálamenn eru mjög oft  mjög gagnrýnin á verk þeirra. Og það er mjög oft vegna þess að verk þeirra eru ekki eins og þau sjá það sjálf. Í lang flestum tilfellum á þessi gagnrýni rétt á sér. Sérstaklega vegna þess hvernig fólk í mið og lægri stöðum hefur það. Þó innan um sé fólk sem gagnrýnir stundum eingöngu vegna þess að það er á móti ríkistjórn og persónum þess, eingöngu vegna þess að stjórmálaskoðanir þess passa ekki saman við þeirra eigin. Að því leiti má kannski segja að sú gagnrýni sé stundum ómakleg.

Varðandi mína gagnrýni þá skal það segja að ég tilheyri ekki neinum flokki eða stefnuflokks. Og er því alveg laus við að gagnrýna vegna vinstri-mið eða hægri stefnuskoðana.

Jóhanna er því enginn Engill í mínum augum, né Prinsessa á álögum. Og ég mun því ekki koma til að kissa hana vegna þess mér líkar svo vel við það sem hún gerir. Þó hún kannski haldi að hún sé þessi Prinsessa hafin yfir alla gagnrýni og hafi þessa "Froskasýn"

 

 Er orðið "Froskasjónir" kannski nýyrði?

Markaðs línurita greining á $DAX

Hér skoða ég smávegis stöðu á $DAX sem er German index:

Þeir sem þekkja eitthvað til tæknigreiningu á markaðsvísitölur vita um svokallaðar support og resistance tengingar.

Support er þegar að línurit hefur sterkt mótvægi (halda í) að verð falli ekki niður fyrir. Því nær support sem er hvor öðru, því sterkara er það. Ef verð fellur niður á "Support" þá er það test á því hvort það geti haldið því og tekið að hækka aftur. Hinsvegar er því dálítið öfugt farið þegar að markaðurinn er í svokölluðu frjálsu falli. En það má sjá með því að skoða línuritið hér fyrir neðan.

Resistance er mótvægi þess að vísitala á línuriti geti farið upp áfram og helgast á þeirri hugsun að markaðurinn hafi farið í topp og eigi erfitt með að fara upp fyrir toppinn. Sem sagt að verð hefur náð tímabundnu hámarki.

Þetta er einfaldasta skýringin á þessum hugtökum. Hinsvegar spilar ýmislegt inn í. Eins og spenna og vonir fólks fyrir að eignast í því sem er hækkandi sem og staða rekstrar og efnahagsreikninga líka.

Á markaðsvísitölum eins og $DAX $INE $CAC og FTSE spilar ýmislegt inn í eins og atvinnuleysi, skuldastaða og viðhorf þess á því hvort að stjórnvöld eða þjóðbankar þessara landa séu að eða hafi tekist að gera eitthvað til að rétta stöðuna við. Að minnsta kosti er það sem því er ætlað að gera. En þó endurspeglar fall markaðs línurita það líka að viðbrögð þeirra sem hafa með svona viðskipti að gera er oftast það að byrja að skorta (short selling) hlutabréf fyrirtækja sem og veðja á Options Put að einhver verðtala falli ákveðið niður á visst mark. Og það þegar að engin trú er á markaðnum, sem endurspeglast inn í línuritatölur markaðanna sjálfra. Á mjög slæmum degi (tildæmis í Þýskalandi) þá sjást lang flest fyrirtæki í hinum ýmsu geirum vera að falla og sum rosa mikið. Það endurspeglast síðan inn í markaðstvísitöluna.

Ath. síðan að þó að sum fyrirtæki virðist vera á leið upp á einum degi þá getur eitt stórt (eða nokkur í stærri) fyrirtæki haldið í markaðinn þó að mörg þeirra lægri séu í falli.

Hér er línurit sem sýnir dálítið hrap Þýska markaðarins að undanförnu:

 

 

 

 

 

 

 

ath. smellið tvisvar til að sjá í fullri stærð

Eins og þið sjáið þá hef ég sett hér inn bæði láréttar línur og örvar sem sýna support og resistance á markaðnum. 

Við skulum skoða þetta eingöngu nú með hliðsjón af því. Þó margt fleira sýni mjög líklega stefnu markaðarins næstu daga.

Byrjum að skoða Resistance á toppnum (sem eru örvanar hér efst á toppnum). Eins og sést þá náðist toppurinn á $Dax þann 29. Apríl. Og næsti toppur á eftir var lægri. Á því sést að markaðurinn náði sig ekki upp fyrir resistance og var því of keyptur, eða með öðrum orðum ofspenntur. Þarna strax (eða um 06. Júlí) var augljóst að markaðurinn væri að falla. Spurningin var aðeins hversu mikið! Og í því lyggur að markaðurinn náði sér enn ekki á strik á næsta toppi því hann féll enn neðar. 

Nú kom í ljós frjálst fall og endurspeglar línuritið viðhorfið úti í Evrópu þjóðfélaginu (ath. að markaðir annara landa í Evrópu eins og Frakkland, Ítalía og fleiri endurspeglar oft og svipað hina markaðina eins og tildæmis $DAX). Eða vantrú manna á allar aðstæður fyrir því að markaðirnir séu í góðri stöðu. Það má eiginlega segja að markaðinir endurspeglu neyslugetuna í löndunum sem og eins og áður segir skuldastöðu og atvinnuleysi. En þetta helst allt í hendur.

Það er mjög slæmt að markaðslínurit hafi lítið support og það sé amk. langt í það. Eins og á línuritinu sést þá er langt í supportið sem var á móti því sem markaðurinn féll niður í (í ofurfallinu) þann 08. Ágúst. En síðasta support þar var 4. Febrúar 2010. Þetta sýnir ótvírætt veikingu markaðarins. Eins og sést þá hríðféll verðið niður fyrir allar hinar support línurnar sem voru nær í dögum (sjá örvar sem vísa upp og eru undir láréttu línunum sem ég setti inn). 

Nú getur verið að sumir vonist eftir því að markaðurinn sé aðeins að taka við sér vegna þess að hann hafi myndað nýja support línu þann 18. Ágúst. En það er augljóslega ekki að gerast því að nýjasti toppurinn (31. Ágúst) er enn lægri en sá næsti á undan (15. ágúst). Þeir sem vita dálítið um candlestick línurit geta séð að markaðslínuritið eigi eftir að falla amk. einn til tvo daga í viðbót. Því má teljast líklegt að verðið falli niður fyrir síðasta botninn (18. Ágúst).

 Að lokum læt ég fylgja hér til samanburðar annað línurit sem sýnir $DAX (German index) á 6 mánaða tímabili.

 

 

 

 

 

 

 

 

munið að smella tvisvar á mynd fyrir fulla stærð

 

Niðursveifla á mörkuðum eftir atvinnuleysistölur

Rosalegar tölur

Þetta eru rosalegar tölur. Ég velti því líka fyrir mér hvort í þeim fyrirtækjum (þá stærri helst) sem hafa fengið afskrifaðar hafa verið einstaklingar sem voru að væla hvað mest yfir eigin fjárhagslegar stöður. Helgast það líka til að hve miklu leiti stofnfé fyrirtækis hafi verið eigið fé á höfuðstól eða nær eingöngu lánsfé. Og bendi á það atriði í tengslum við það að bankar voru að lána í mjög mörgum tilfellum í algjörar bullfjárfestingar í vita vonlausum fyrirtækjum.

 

>en til samanburðar var þjóðarframleiðsla um 1.500 milljarðar 2009.

>Mismunur á eignum og skuldum er eigið fé sem rýrnaði þar af leiðandi um 1.569 milljarða. Það lítur út fyrir að samanlagt eigið fé félaga hafi verið neikvætt um 1.517 milljarða í árslok 2009.“

Ha? eigið fé félaga neikvæðara um 17 milljarða gagnvart þjóðarframleiðslu.

Annars eru þetta tölur sem þarf að gefa sér tíma betur til að skoða.

Afskrifuðu þúsundir milljarða

Bretanir auglýsa fund með tillögur breytinga á Bankakerfi

Sá þessa grein á Internetinu og að samtök um "nýja fjármálastefnu" þar eru að auglýsa fund um bankamál þann 29. okt.

Ég velti því fyrir mér hvort hér séu kannski að hluta til atriði sem væru fyrir okkur íslendinga að skoða?:

A few simple changes to the banking system can stop the banks from blowing up the economy again in the future, and mean that we’ll never have to bail out another toxic bank. We can also remove banks' power to create money, and use that privilege responsibly for the benefit of society and the economy as a whole.

Here are the three changes we urgently need to make:

1. Make banks ask our permission before they gamble with our money

Banks would need to offer two types of account. Firstly, a ‘bombproof’ safe account where you can keep your money. The bank won’t lend this money, so it will be available whenever you need it and can’t ever be lost or gambled away. The other type of account is an ‘Investment Account’, where you actually ask the bank to invest the money so that you can earn some interest. You’ll have to tell them how long you want to invest the money for, and you'd accept that there would be some risk taken with your money. This means that we get the choice of keeping our money 100% safe, or placing it at risk in return for interest. This is a simple change, but the knock-on consequences mean that we would never need to bail out another toxic bank, and the banks would have less money to pump into dangerous bubbles and toxic derivatives, making it less likely that they’ll blow up the economy.

2. Banks should tell us how they'll use our money

Obviously most people don’t want to know every house or business that their money has been invested in, but we should know if the bank will be using our money to invest in something socially useful, or something socially harmful. Then, those of us who don’t want to fund, for example, the arms industry, destruction of the Canadian countryside (thank you, RBS), or who don’t want their money to be used to bet on the prices of food in the third world, driving them up and causing people to starve, can ‘opt out’ of doing so. This again would limit what banks can do with our money, so that they couldn’t take your life savings and gamble them on financial markets unless you’d actually agreed to take some of that risk by putting your money into your banks’ ‘Toxic Derivatives Savings Account’.

3. We should remove the bankers’ licence to ‘print’ money and use any newly-created money for public benefit.

Bankers simply can’t be trusted to control the amount of money in the economy - they always have the incentive (bonuses, commissions, promotion) to create as much new money by lending as possible, with the consequences that we’ve seen over the last few years.

But we can’t trust politicians either, we might all end up with £1000 cheques the day before an election, but this would come at the expense of the damage it would do to our businesses in the economy through the inflation it would cause.

Instead, we need to take this power away from them, and give it to an independent, accountable and transparent body, such as the Monetary Policy Committee at the Bank of England. This body could then create money only as long as prices were stable. If house and food prices started rocketing like they did before the crisis, then they would have to stop creating money until prices had stabilised again. This is the opposite of what happens when the banks control the money supply, and would mean that we could have an extra £30 billion to spend on schools, roads, and hospitals, never have to bail out a bank again, and have a better economy to do business in!

Check out our detailed proposals, designed by ourselves in conjunction with The New Economics Foundation and banking expert Professor Richard Werner of Southampton University.